Seleccionada entre máis de cen mil, esta imaxe foi publicada no seu día polo xornal The New York Times. O seu autor, o fotógrafo español Samuel Aranda, mereceu por ela o World Press Photo 2012, o premio máis importante do fotoperiodismo mundial. "Un momento conmovedor e compasivo, a consecuencia humana dun acontecemento enorme, un acontecemento que segue tendo lugar" (Aidan Sullivan, presidente do xurado).
Conmociona. E véndoa detidamente pareceume que ten un algo da Piedade, a belísima escultura de Michelangelo (no tema, na composición triangular, nas emocións que esperta...). Lembreime entón dalgo que lera nunha novela de Matilde Asensi: en ocasións, a vida imita á arte...
Pero a foto de Aranda non é so arte: é o retrato dun instante dramático, anónimo, intenso. Fiel a unha realidade que non sentimos porque non vemos, pero que está a pasar mentres escribimos ou lemos isto.
Aquel era un día de outubro en Yemen, o país máis pobre da península arábiga. A poboación, contaxiada polas revolucións populares en Tunicia e Exipto, levaba meses saíndo á rúa para pronunciarse a favor ou en contra do goberno do ditador Saleh, despois de 33 anos aferrado ao poder. En xogo, estaba nada menos que a ilusión dun cambio a mellor: liberdade, democracia, mellores condicións de vida... Pero non todos estaban aínda polo labor, así que aquel día a represión nas rúas foi brutal, e os feridos tiveron que improvisar un hospital de campaña ao abeiro da entrada a unha mezquita. E alí, no medio do caos, a un palmo dos berros, os disparos e o terror, un español de Santa Coloma de Gramanet viu a escena a través do obxectivo da súa cámara: sentada no chan, unha mai recollía con ternura o corpo ferido e derrotado de seu fillo. O NEGRO do velo integral (so roto pola liña de luz dos ollos), contrastaba co BRANCO dun corpo adulto e vencido, entregado ao consuelo do abrazo doce e silencioso da muller. Alí onde sobran as palabras.
Cando o premio se fixo público, hai catro semanas, o seu autor, co hastío e escepticismo de quen o viu todo, afirmou que un mes despois do premio ninguén no mundo falaría xa da foto nin de Yemen. Ninguén se lembraría de nada...
Se vos atrevedes, botade unha mirada a través da cámara de Samuel Aranda (clic AQUÍ): revoltas, guerras, mozos que viven nos sumidoiros, nenos mutilados, inmigrantes morrendo na súa fuxida... A vida, en medio planeta, non se parece á nosa. É bo sabelo, por se un día nos vén unha ración de realidade...
Aquel era un día de outubro en Yemen, o país máis pobre da península arábiga. A poboación, contaxiada polas revolucións populares en Tunicia e Exipto, levaba meses saíndo á rúa para pronunciarse a favor ou en contra do goberno do ditador Saleh, despois de 33 anos aferrado ao poder. En xogo, estaba nada menos que a ilusión dun cambio a mellor: liberdade, democracia, mellores condicións de vida... Pero non todos estaban aínda polo labor, así que aquel día a represión nas rúas foi brutal, e os feridos tiveron que improvisar un hospital de campaña ao abeiro da entrada a unha mezquita. E alí, no medio do caos, a un palmo dos berros, os disparos e o terror, un español de Santa Coloma de Gramanet viu a escena a través do obxectivo da súa cámara: sentada no chan, unha mai recollía con ternura o corpo ferido e derrotado de seu fillo. O NEGRO do velo integral (so roto pola liña de luz dos ollos), contrastaba co BRANCO dun corpo adulto e vencido, entregado ao consuelo do abrazo doce e silencioso da muller. Alí onde sobran as palabras.
Cando o premio se fixo público, hai catro semanas, o seu autor, co hastío e escepticismo de quen o viu todo, afirmou que un mes despois do premio ninguén no mundo falaría xa da foto nin de Yemen. Ninguén se lembraría de nada...
Se vos atrevedes, botade unha mirada a través da cámara de Samuel Aranda (clic AQUÍ): revoltas, guerras, mozos que viven nos sumidoiros, nenos mutilados, inmigrantes morrendo na súa fuxida... A vida, en medio planeta, non se parece á nosa. É bo sabelo, por se un día nos vén unha ración de realidade...
A primeira vez que vin esta foto foi no periodico, impresionoume tanto que cerrei o periodico e olvideime dela. Tres ou catro dias despois miña nai colleu ese periodico para facer o lume e vin que ia coller xusto a paxina da foto e dixenlle que a ma deixara ver un momento, hoxe esta foto esta pegada na porta do armario da miña habitación. Transmitiume ese consolo de nai que todos buscamos algunha vez, e despois observandoa detidamente decateime de que aunque nestes paises donde a muller non vale nada e teñena oculta baixo unha tela, acaba sendo o consolo e o apoio, o mais nese momento para eses homes que dia a dia non a valoran.
ResponderEliminarNon é unha mala historia, ¿verdade? Creo que ao autor da fotografía lle encantaría.
ResponderEliminarAs mulleres son máis fortes, e punto. A imposición do velo só é a expresión da infame debilidade dos homes; e o seu tamaño, proporcional á cobardía dos que gobernan o país e quixeran gobernalas a elas tamén.
Pero aí están. Máis fortes, e punto.
Por muito que as queiran gobernar, no fondo saben que non poden e que si elas un dia alzan a voz, poden darlles os que gobernan eses paises 100000 voltas. Afortunadamente algunhas destas mulleres conseguen ir as universidades e estudar,abrir mais as suas mentes, aunque o final teñan que acabar aceptando un matrimonio de conveniencia e rematar vivindo un amor que nin amor é.
ResponderEliminarEu sempre me sentirei agradecida de nacer nun pais donde,mais ou menos, se respeta as mulleres, se nos permite estudar, traballar,sair soas a rua sin a atenta mirada dun home que nos controle,amar a quen nos queiramos amar e que non nos teñamos que tapar a cabeza ou o corpo por que como dicen alguns dos homes que gobernan neses paises,sexa un simbolo de erotismo que baixo o meu punto de vista, permiteme decir que é unha tremenda tonteria!!!