Encántame. Recoñezo que ao principio, cando vin a noticia (AQUÍ), tiña dúbidas, especialmente vindo dun político: ¿populista? ¿demagóxico? ¿espectáculo?... Pero canto máis o vexo, máis me gusta a idea, a intención e a natural perseverancia desta mamá e deputada por Italia no Parlamento Europeo.
%2B22.59.41.png)
Licia Ronzulli acude ás sesións acompañada da súa filla Vittoria. Faino co ánimo de chamar a atención acerca da extrema dificultade de conciliar a vida familiar das persoas coa vida laboral. Conségueo? Fixádevos ben en como transcorre o vídeo: hai máis conexión coa vida real nesa escena, que en todo o resto do parlamento e dos parlamentarios xuntos (homes case todos, por certo). Gústame esa naturalidade íntima das dúas, como se o que están a facer fose o máis normal do mundo... E teñen razón: porque ter fillos e querer coidalos é o máis normal do mundo. O anormal é esta tiranía do mercado na que vivimos; o anormal son estes horarios de non ter vida; o anormal é crer que o mundo pode seguir avanzando sobre a base ridícula de que a produción debe priorizarse fronte aos fillos... Non?
Así que, oxalá o nome da pequena sexa premonitorio. Oxalá non se quede nun xesto. Oxalá entendamos dunha vez que na vida o coidado das persoas é máis prioritario que ningunha outra cousa. Porque aínda que o traballo danos cousas importantes, todo o sentido da vida está aí: na ternura da nai, no tempo compartido, na calidade da relación cos nosos pequenos... Así que hoxe esta entrada vai para as mamás. Especialmente para as fascinantes.
Pero claro... isto é o que penso eu. Agora quedaría saber que pensa o empresario, o estado, a mamá, o neno cando medra, ou mesmo os avós... Dicídesmo vosoutros?
Pero claro... isto é o que penso eu. Agora quedaría saber que pensa o empresario, o estado, a mamá, o neno cando medra, ou mesmo os avós... Dicídesmo vosoutros?
Eu sempre quixen ser mamá, desas mamás que levan dous nenos colgando dun brazo mentras agarran as bolsas da compra co outro, das que sempre vixían polo rabiño do ollo o que fan os seus nenos sen deixar de facer o que fan, as que son capaces de estar a tres cousas á vez e aínda teñen forzas para ler contos pola noite.
ResponderEliminarCreo que non me equivoco se digo que o día que teña fillos serán eles a miña prioridade, por enriba de calquera cousa. Así que: "o anormal é crer que o mundo pode seguir avanzando sobre a base ridícula de que a produción debe priorizarse fronte aos fillos", non podería estar máis de acordo.
Na miña opinión é algo que se nos olvida, parece relegado a un segundo plano. Falamos moito da igualdade da muller, pero olvidamos esto que é tan importante, sen mamás non hai nenos, e sen nenos a onde iría o mundo?
Con esto non quero dicir que non estea de acordo con un muller traballadora, con todo o que levamos ganado e aínda nos queda por ganar (en este ámbito por exemplo), nin que os homes non poidan criar aos nenos (no meu caso, ao lado da mamá que lee contos vai haber un papá que cambie pañales e se levante pola noite, ou que vai ser esto?). Pero como di miña avoa, que criou 3 fillos e 8 netos: unha mai sempre é unha mai.
Candela :)
Candela vai ser outra mamá fascinante. Estresada quizá, pero supermamá. Como está mandado!
ResponderEliminarAgora que falas de avoas, creo que elas son das que máis padecen as consecuencias destes tempos de mamás (e papás) case obrigadas a priorizar o traballo. E bueno, unha avoa sempre está ben (moi ben incluso), pero como sabiamente diría a túa: "unha mai sempre é unha mai".
Un abrazo, Candela.