Guidoiro Areoso: A illa dos Mortos

Souben dela hai anos, cando un amigo arqueólogo trataba de contarme como era aquel illote chantado en plena ría de Arousa, ao que foran escavar unha extraña mámoa durante todo un verán. Apenas lembro os datos arqueolóxicos, pero nunca esquecerei a mirada que se lle poñía nos ollos mentres debuxaba no aire os detalles daquel paraíso branco emerxendo do mar.

O caso é que desde os anos oitenta coñécese no pequeno Guidoiro Areoso a existencia de varias mámoas, pero estes días soubemos que o ciclo das mareas e os embates do mar están a destapar alí unha sorprendente necrópole megalítica de, polo menos, cinco mil anos. Nun lugar verdadeiramente único, como veredes no vídeo. Non sabemos se daquela xa era unha illa (precisarían de Caronte para conducir aos mortos ata alí...) ou so unha península unida ao continente; descoñecemos que puido empuxar a aquelas xentes da prehistoria a elixir un lugar así para erixir nel a morada dos mortos; e mesmo ignoramos durante cantos séculos empregaron ese sitio cunha finalidade ritual. Pero se hai algo seguro, é que os seus promotores tiveron que ver nese illote un espazo cun valor moi especial. Tan especial polo menos como para confiarlle a morte... O marabilloso deste lugar enténdese á perfección co magnífico vídeo de Manuel Gago:

Isto, aquí, é algo único. Pero existen illas-cemiterio similares ao Guidoiro Areoso ciscadas pola Europa atlántica. Alí, como imaxinades, son un patrimonio de primeiro nivel: protexido, divulgado, valorado e aberto ás visitas da poboación. Non son so un xacemento; son un símbolo, son identidade, son a historia que nos explica. A pregunta é se tamén nós seremos quen de xestionar o tesouro que o mar nos está a devolver...