Saltar ao contido principal

Arte con area

Ela chámase Kseniya Simonova, fai arte con area, e se non o vistes... tedes que velo. 

Ucraniana, de 25 anos, a crise levou o seu negocio ao tacho no 2009. Por iso, e porque tiña un don, decidiu presentarse ao concurso de televisión "Tes talento" na súa edición daquel ano. E alí, sementando admiración e bágoas no público a partes iguais, logrou a vitoria. Fíxoo cunha animación con area de oito minutos, na que narra a dor sufrida polo seu pobo durante a invasión dos nazis na Segunda Guerra Mundial. Construíndo unha historia fermosa, coa única axuda dun pouco de area, unha luz, algo de música, e as súas mans. Talento, creatividade, sensibilidade... ARTE.

Clic na imaxe!

Comentarios

  1. Andrea26/12/11

    Espectacular, fai marabillas coa area. De feito quedei alucinando, é incrible como pode facer que o público se emocione desa maneira, tremendo.

    ResponderEliminar
  2. Eu tamén quedei sorprendido. É unha artista moi intelixente. Podería concursar construíndo beleza, e punto; pero lonxe diso toca un tema histórico, difícil, con guión, e busca conmover ás almas que a examinan. Sabe que para chegar á xente, hai que atacar aos sentidos.
    Aquí non vivimos unha ocupación do país por parte dos nazis. Non temos iso gravado na memoria, e por iso nos sorprende que choren. Pero para eles este conto de area é como abrir o armario das pantasmas.

    ResponderEliminar
  3. Andrea27/12/11

    Atopei outro vídeo desta rapaza que me deixou máis alucinada se cabe:
    http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=1gXwVpJObDs#!

    ResponderEliminar
  4. Alucino con iso de que sexa capaz de facer rostros tan expresivos (os ollos!) e definidos tan so cuns graos de area. A música está moi ben elixida. Se no vídeo da entrada saía unha versión de "Nothing else mothers", neste que recomendas recoñécese a partir do minuto seis o tema principal da peli "Requiem por un sueño", da que xa faláramos algo no blog. Incrible o cabalo que debuxa en segundos. Ao parecer trata un tema da mitoloxía nórdica. Grazas polo aporte!

    ResponderEliminar
  5. Sandra30/12/11

    Esta rapaza merece un premio! como compaxina arte,música,historia e emocións.Preciso!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...