Saltar ao contido principal

Fui a los bosques... (El club de los poetas muertos)

A veces la vida se revolverá contra ti, como una novela mal planificada. Entonces lo único que la salvará, será el mirar atrás y comprobar que, pese a perder, has navegado. Que has luchado. Que lejos de quedarte en la bahía segura, un día te atreviste a soltar amarras, a desplegar todo el trapo, a cazar vientos en las velas y a luchar por tu propia bandera.

Por eso, hoy me hermano con mis amigos de BiblioMeira. Porque si alguna película enseña a sentir, a pensar, y a vivir libremente, esa es "El club de los poetas muertos"... Para no descubrir en el momento de la muerte, que no había vivido...

Comentarios

  1. Andrea Ledo7/11/11

    Incrible película, a carga emocional que contén e que transmite, ese método innovador e rompedor do profesor de Keating, que ata se anima a arrincar esas follas que lle parecen innecesarias nos libros e que algunha vez todos desexamos arrincar. Para min, unha gran película, porque o sentimento de "a vida é unha,teño que sacarlle o meollo, carpe diem" que se me quedou tras vela foi certamente incrible.

    ResponderEliminar
  2. Alégrame que che gustara, Andrea!
    Oxalá todos puidésemos ter un profesor Keating.

    ResponderEliminar
  3. vitoria8/11/11

    Bueno, de algunha maneira os que vimos a película tivemos a Keating como profesor, e nos sentamos na clase ó lado de Neil...e seguro que a poesía nos falou a través da pantalla e a escoitamos.

    ResponderEliminar
  4. Esa é a grandeza do cine. Que con el, podemos ver, coñecer, vivir. Igual que cos libros e as viaxes adecuadas.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...