Saltar ao contido principal

"Kamchatka", un lugar para resistir

Lembrádesvos do Risk, ese xogo de mesa sobre a conquista do mundo? Disque hai algún profe que incluso o leva a clase, para explicar non sei que Historia... Pois esta é unha peli para os amantes do Risk (Kamchatka é un dos territorios a conquistar), un xogo que pode servir incluso como metáfora da vida cando as cousas se poñen difíciles.

Clic para ver o tráiler


Porque Kamchatka (ficha AQUÍ) é a infancia dun neno rota por un golpe de estado e unha ditadura que, coma todas, tentará eliminar a todo disidente, incluída a familia protagonista. Escapar é, a partir de aí, a palabra clave. Pero ollo: nesta película non veredes acción, nin política, nin execucións, nin guerra... Senón so sentimentos. Sobre todo o sentimento de que tes que fuxir, ocultarte, marchar, protexer aos teus e ata construir un lugar ficticio para que os nenos, que non poden entender moi ben o que pasa, aprendan tamén a resistir. E é aí onde aparece o xogo, e o lugar: Kamchatka.

Gústame o cine arxentino. Porque sempre conta unha historia, porque céntrase no guión e as interpretacións, porque fala de sentimentos e cousas que nos pasan, e porque nelas os protagonistas sempre son as persoas. Porque é un cine que non ten máis pretensións que o de falarnos da vida, e do difícil que ás veces é vivila. E para contar unha boa historia, non hai mellores guións que os que a vida ofrece.

Comentarios

  1. Sandra11/7/11

    Ten moi boa pinta,vereina.No cine hai agora unha peli arxentina "Cuento chino",seguro que está moi ben,teño ganas de ve-la,se o fago,xa vos contarei.Por certo,boas vacacións a tod@s!!!

    ResponderEliminar
  2. Vina. Un inicio raroraroraro: unha vaca cae do ceo... e non digo máis.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...