Saltar ao contido principal

O incrible lugar de Santa Mariña de Augas Santas

O que vos traio hoxe é un dos sitios máis máxicos e incribles que coñezo. Non está en Roma, nin en Londres, nin en ningún lugar remoto. Está nunha paraxe fermosísima, no concello de Allariz, provincia de Ourense. A  parroquia chámase Santa Mariña de Augas Santas, e é unha caixa de sorpresas. Fun por primeira vez hai uns anos, co propósito de ver a súa igrexa románica. Ao chegar, marabilloume que nunha aldea tan pequena puidese haber unha igrexa tan fermosa; pero cando empecei a arrodeala, aínda me impresionou máis todo o que a acompañaba: uns temibles cans de pedra defendendo a rectoral, e un carballo enorme que me deixou preguntándome se sería máis antigo que a propia igrexa.



Falando cun veciño, contoume que o "importante" (¿?) non estaba aquí, senón a algo máis de medio quilómetro, baixando por un camiño moi antigo, que atravesa un bosque. Alí atoparíame, dicía el, unha igrexa moi antiga que nunca se rematou, e dentro da cripta (soterrada, claro) unhas tumbas moi vellas, unha fonte de auga e un forno. E que por iso a chamaban "Basílica dos Fornos". Por un momento, pensei que me tomaban o pelo. Así que... Aló fun!


No plano, sinalo de negro o camiño que seguín. Ao pouco de meterme no sendeiro, as casas desapareceron, o bosque foise pechando, e empecei a sentir que me metía nun sitio especial: rodeiras de carros cicatrizaran nas rochas, a luz do sol apenas traspasaba a vexetación e o único ruído que se oía era o dunha natureza exultante, tal e como escoitaredes no vídeo final.


Ata que cheguei a unha rocha con dous furados do tamaño dun puño, e unha pedra facendo de asento. Alí, a vexetación abríase, e divisábanse xa os muros da "Basílica dos fornos". Foi nesa rocha, precisamente, na que atopei a un vello co que, falando, empecei a armar o puzle de todas estas pezas. Contoume que nos arredores había un castro (castro de Armeá). Que nel se atoparan xoias e pedras labradas, imitando a torsos de guerreiro. E que tamén estiveran alí os romanos, porque na aldea de Armeá (botade unha ollada ao plano), aínda había pedras dos romanos nas casas. Que...? Non o credes...? Pois abride ben os ollos:


E que, precisamente no tempo no que os romanos estiveran alí, unha tal Mariña (a santa, que dá nome á parroquia) negárase a acceder aos desexos carnais dun gobernante romano, polo que este a castigou inflixíndolle mil dores e penas, que a muller aguantou estoica sen dar o brazo a torcer. Unha deles consistiu en queimala nun forno (ollo: o forno da basílica que imos ver!), pero San Pedro apareceu e sacouna por un furado do teito. Precisamente os furados coma puños que había naquela rocha, foran feitos polas patas do cabalo de San Pedro, segundo a lenda. Ao final, foi decapitada. A cabeza caeu ao chan dando tres botes, e de cada un deles brotou unha fonte de auga. O martirio e o miragre, fixérona santa venerada no lugar ata hoxe. Quedei alucinado... E vos?

Resumindo: un bosque, un camiño antigo, un castro, presencia romana, e unha igrexa medieval que nunca chegou a rematarse, pero na cripta da cal hai algo moi raro, entre o cal atopamos un forno cun furado no teito. A zona ten tanta chicha arqueolóxico-histórica, que é moi difícil interpretala. O que é seguro é que a lenda da santa explícase como un intento por cristianizar un lugar no que seguramente había un culto moi antigo, probablemente castrexo, do que se gardaba recordo. Todo o que o templo (cristiano, claro) quixo pechar na súa cripta, era un símbolo dalgo antigo e importante, anterior ao propio cristianismo. Cubrilo, era gañalo. Por algún motivo, a igrexa, que é do século XII-XIII, nunca se puido rematar. E hoxe o misterio está aberto aos ollos dos que se atreven a baixar a aquel lugar...


Atrevédesvos a acompañarme no vídeo?



E aínda que non o creades, aínda quedan cousas no tinteiro acerca deste lugar... Espero que vos gustase. Así, outro día poderemos falar delas.

Comentarios

  1. Andrea Ledo29/5/11

    Outro impresionante vídeo cultural de Don Miguel Abraira, sempre ensinándonos fermosos e misteriosos lugares descoñecidos para a maioría de nós. Realmente o lugar é misterioso sí, e máis despois de ler a lenda, que da que pensar. E que ensinados así, e narrados desa forma, dan ganas de visitar os lugares que nos ensinas!

    ResponderEliminar
  2. (Sorriso). Grazas polo don! É moi difícil non quitarlle encanto ao lugar ao ter que describilo. Creo que é a sexta ou sétima vez que vou aló, desde o día en que o descubrín, e cada vez que vou, volvo impactado. É un lugar que sorprende e ata repara. A sensación de estar aló abaixo, naquela cripta tan curiosa, ou a de camiñar por aquel bosque pechado e silencioso, é para vivila. Espero que o apuntedes para as vosas futuras viaxes curtas.
    O próximo "vídeo cultural"... a uns minutos de Meira

    ResponderEliminar
  3. Anónimo1/6/11

    incrible!o sitio,a lenda,a descrición,a reportaxe fotográfica e visual!xa teño ganas de ir aló!non podía pasar de longo sen comentalo!sm

    ResponderEliminar
  4. Calquera non as ten! É un deses sitios que curan, e que fan pensar.

    ResponderEliminar
  5. elvira5/6/11

    Jo, que pasada de sitio!!!!. Teño que visitalo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d