O que vos traio hoxe é un dos sitios máis máxicos e incribles que coñezo. Non está en Roma, nin en Londres, nin en ningún lugar remoto. Está nunha paraxe fermosísima, no concello de Allariz, provincia de Ourense. A parroquia chámase Santa Mariña de Augas Santas, e é unha caixa de sorpresas. Fun por primeira vez hai uns anos, co propósito de ver a súa igrexa románica. Ao chegar, marabilloume que nunha aldea tan pequena puidese haber unha igrexa tan fermosa; pero cando empecei a arrodeala, aínda me impresionou máis todo o que a acompañaba: uns temibles cans de pedra defendendo a rectoral, e un carballo enorme que me deixou preguntándome se sería máis antigo que a propia igrexa.
Falando cun veciño, contoume que o "importante" (¿?) non estaba aquí, senón a algo máis de medio quilómetro, baixando por un camiño moi antigo, que atravesa un bosque. Alí atoparíame, dicía el, unha igrexa moi antiga que nunca se rematou, e dentro da cripta (soterrada, claro) unhas tumbas moi vellas, unha fonte de auga e un forno. E que por iso a chamaban "Basílica dos Fornos". Por un momento, pensei que me tomaban o pelo. Así que... Aló fun!
No plano, sinalo de negro o camiño que seguín. Ao pouco de meterme no sendeiro, as casas desapareceron, o bosque foise pechando, e empecei a sentir que me metía nun sitio especial: rodeiras de carros cicatrizaran nas rochas, a luz do sol apenas traspasaba a vexetación e o único ruído que se oía era o dunha natureza exultante, tal e como escoitaredes no vídeo final.
Ata que cheguei a unha rocha con dous furados do tamaño dun puño, e unha pedra facendo de asento. Alí, a vexetación abríase, e divisábanse xa os muros da "Basílica dos fornos". Foi nesa rocha, precisamente, na que atopei a un vello co que, falando, empecei a armar o puzle de todas estas pezas. Contoume que nos arredores había un castro (castro de Armeá). Que nel se atoparan xoias e pedras labradas, imitando a torsos de guerreiro. E que tamén estiveran alí os romanos, porque na aldea de Armeá (botade unha ollada ao plano), aínda había pedras dos romanos nas casas. Que...? Non o credes...? Pois abride ben os ollos:
E que, precisamente no tempo no que os romanos estiveran alí, unha tal Mariña (a santa, que dá nome á parroquia) negárase a acceder aos desexos carnais dun gobernante romano, polo que este a castigou inflixíndolle mil dores e penas, que a muller aguantou estoica sen dar o brazo a torcer. Unha deles consistiu en queimala nun forno (ollo: o forno da basílica que imos ver!), pero San Pedro apareceu e sacouna por un furado do teito. Precisamente os furados coma puños que había naquela rocha, foran feitos polas patas do cabalo de San Pedro, segundo a lenda. Ao final, foi decapitada. A cabeza caeu ao chan dando tres botes, e de cada un deles brotou unha fonte de auga. O martirio e o miragre, fixérona santa venerada no lugar ata hoxe. Quedei alucinado... E vos?
Resumindo: un bosque, un camiño antigo, un castro, presencia romana, e unha igrexa medieval que nunca chegou a rematarse, pero na cripta da cal hai algo moi raro, entre o cal atopamos un forno cun furado no teito. A zona ten tanta chicha arqueolóxico-histórica, que é moi difícil interpretala. O que é seguro é que a lenda da santa explícase como un intento por cristianizar un lugar no que seguramente había un culto moi antigo, probablemente castrexo, do que se gardaba recordo. Todo o que o templo (cristiano, claro) quixo pechar na súa cripta, era un símbolo dalgo antigo e importante, anterior ao propio cristianismo. Cubrilo, era gañalo. Por algún motivo, a igrexa, que é do século XII-XIII, nunca se puido rematar. E hoxe o misterio está aberto aos ollos dos que se atreven a baixar a aquel lugar...
Atrevédesvos a acompañarme no vídeo?
E aínda que non o creades, aínda quedan cousas no tinteiro acerca deste lugar... Espero que vos gustase. Así, outro día poderemos falar delas.
Atrevédesvos a acompañarme no vídeo?
E aínda que non o creades, aínda quedan cousas no tinteiro acerca deste lugar... Espero que vos gustase. Así, outro día poderemos falar delas.
Outro impresionante vídeo cultural de Don Miguel Abraira, sempre ensinándonos fermosos e misteriosos lugares descoñecidos para a maioría de nós. Realmente o lugar é misterioso sí, e máis despois de ler a lenda, que da que pensar. E que ensinados así, e narrados desa forma, dan ganas de visitar os lugares que nos ensinas!
ResponderEliminar(Sorriso). Grazas polo don! É moi difícil non quitarlle encanto ao lugar ao ter que describilo. Creo que é a sexta ou sétima vez que vou aló, desde o día en que o descubrín, e cada vez que vou, volvo impactado. É un lugar que sorprende e ata repara. A sensación de estar aló abaixo, naquela cripta tan curiosa, ou a de camiñar por aquel bosque pechado e silencioso, é para vivila. Espero que o apuntedes para as vosas futuras viaxes curtas.
ResponderEliminarO próximo "vídeo cultural"... a uns minutos de Meira
incrible!o sitio,a lenda,a descrición,a reportaxe fotográfica e visual!xa teño ganas de ir aló!non podía pasar de longo sen comentalo!sm
ResponderEliminarCalquera non as ten! É un deses sitios que curan, e que fan pensar.
ResponderEliminarJo, que pasada de sitio!!!!. Teño que visitalo.
ResponderEliminar