Saltar ao contido principal

Ana Pastor: carreiras sen saída?

"Non estudes iso: esa carreira non ten saída...". Escoiteino moito cando andaba coa selectividade a voltas... Xa vedes que non fixen moito caso. Agora tócavos a vós elixir, e creo que é bo momento para compartir este vídeo.

Clic en Ana para entendelo:

Ana Pastor é unha periodista de 33 anos, coma min. Estudou unha carreira mal pagada, e moi mal vista en España debido a certos formatos rosa que nada teñen que ver co periodismo. Deulle igual. Tras formarse e traballar en prensa, radio e televisión, presenta "Los desayunos de TVE". É unha periodista intelixente, lúcida, combativa e valente. Moi valente. Entregada ao seu traballo. E iso é algo que só é posible cando un fai o que lle entusiasma. Imposible doutro xeito.

Estudade o que vos guste, para poder traballar no que vos gusta. 
A partir de aí, o demais virá. Seguro.

Ou como se di na peli Cinema Paradiso: "fagas o que fagas, ámao" 

Comentarios

  1. Miguel! Non sei se viches Buenafuente onte, saía un rapaz con algunha especie de enfermidade dexenerativa nunha carreira de rodas... para min unha verdadeira lección... por como enfronta todo... non consigo acordarme do nome, era Albert algo.. ou algo así! Agradeceríache que mo deixases por aquí se sabes do que che falo...GRACIASSS!

    ResponderEliminar
  2. Non o vin, Malva! Pero agradézoche un montón o que me dis. Era Albert Casals, e agora que o vin coincido contigo: paréceme unha pasada. A entrevista está enteiriña aquí:
    http://www.lasexta.com/sextatv/buenafuente/entrevista_completa_a_albert_casals___tu_llevas_gafas__yo_llevo_silla/236573/191
    De todos modos, vou tentar colgalo nunha entrada dentro do blog.

    ResponderEliminar
  3. Bueno... non sei se convén dicir que ''Malva'' e Alba R. son a mesma persoa...jaja
    Gracias por buscalo!

    ResponderEliminar
  4. Xa imaxinas que a min non me facía falta! Pero ao asinar así, decidín manter ese inconfundible alcume.
    Gracias a ti, por falarme del! Espero que aquí poidamos compartir outros moitos.

    ResponderEliminar
  5. oh...''inconfundibilísimo''...jeje
    é que me pareceu raro que o puxeses así,pero entón xa está!
    Iso espero eu tamén!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...