Saltar ao contido principal

A mirada da tartaruga

Era xuño deste ano. Tres millas ao sur de Tenerife. O fotógrafo submariño Francis Pérez saíra á busca de baleas, pero ese día deparáballe unha experiencia tan dramática como fermosa, que non ía esquecer na vida. Unha experiencia que soubo captar nunha imaxe que é única. Por como nos retrata; polos premios que a recoñeceron e, sobre todo, pola intensidade desa mirada. 



A que vedes é a fotografía do ano 2017 na sección de Natureza segundo o prestixioso World Press Photo. Pero baixo a máscara das vibrantes cores, a captura retrata o brutal impacto da actividade humana sobre a vida mariña. Unha agonía que sobrecolle e que, afortunadamente neste caso, rematou poucos minutos despois de tomar a imaxe.
"Me impresionó ese primer plano de su cabeza. Esos ojos que parecían decir: Mira lo que me hicieron. Es un golpe al espectador. Y la liberamos para que no sufriera más".
Encántame esa man cálida e tenra que, tras liberala, a toca con suavidade, como pedíndolle perdón e animándoa a seguir. E por suposto encántame a reacción cálida dunha tartaruga que, curiosa, parece non comprender como é posible que haxa humanos que, lonxe de tirar redes, tamén son capaces de aparecer da nada para cortalas e salvar a vida a un animal.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...