Saltar ao contido principal

Carta a alumnos suspensos?

Sempre me gusta intentar sorprender na clase con algún recurso inesperado, para saír do rutinario, pararnos a pensar xuntos en voz alta, ou sacar algo de proveito a partir do que pasa aí fóra. Onte foi luns, volvíamos do parón de Nadal, e non quería comezar sen compartir con eles (con vós) algo que non sabía se viran durante eses días... e que me parecía importante poñerlles; ao fin e ao cabo, neste país de telecinco, non é nada de nada habitual que os profes poidan saír na tele falando de educación.

Non me digades que aínda non visteis a película "Freedoms Writers"?

A cousa está cambiando. Todo comezou hai uns meses, cando o mestre César Bona foi elixido como un dos 50 candidatos ao Global Teacher Prize, unha especie de Premio Nobel da Educación. A prensa fíxose eco enseguida e César comezou a ser chamado por todo tipo de medios. Por primeira vez en moito tempo, puiden ver a un profesor, e non a un político, falando de educación. E ademais dunha maneira exemplar. Bravo, César!


E durante estes días de Nadal, foi Pablo Poo, profesor de Lingua Castelá, quen logrou facerse un oco, supoño que sen querer chegar tan aló. O motivo é a carta que este mestre decidiu escribir aos seus alumnos. En concreto, aos seus alumnos suspensos... E eu engadiría máis: aos alumnos que suspenden porque non queren afrontar o reto de intentalo. Afrontalo de verdade, como se enfrontan os retos: para ir a por eles.

Esta carta publicouse no xornal dixital ElHuffingtonPost, pero o que a converteu nalgo en boca de todos, foi que non era só un texto; contiña tamén un vídeo. Un vídeo que el mesmo gravou e subiu a Youtube, para dicirlles catro verdades: que deberían estar fastidiados, que pensan que o saben todo e non saben nada, que a vida é unha "putada" e... e por que mellor non o ves ti tamén?


E Alégrome. Alégrome de ver que hai moitos profesores que levan o seu traballo máis aló do estreito espazo e tempo da aula. Alégrome de que os meus alumnos souberan ver, por enriba dos reproches ou incluso da xeralización, unha intención sana e motivadora. E sobre todo, alégrome de que, dunha vez por todas, quen fale neste país de educación sexan os mestres. 

Comentarios

  1. Anónimo11/1/17

    Bravo!! Por eses profesores que loitades por cambiar cousas na educación, seguro que entre todos o lograredes, moito ánimo, forza e ganas pra seguir adiante ainda que no camiño vós encontredes con moitas trabas.

    ResponderEliminar
  2. Ola Miguel! Qué ganas de seguir os pasos destes mestres.. e os teus! Na carreira fai falla mellorar moito en canto a educación que recibimos... bótase moito en falta consellos que dan mestres como este!
    Un abrazo enorme!

    ResponderEliminar
  3. O primeiro obstáculo é o sistema, a forma na que todo está montado, onde o menos importante, ás veces, é aprender; ou onde as últimas persoas nas que se pensa son precisamente as máis interesadas: o alumnado; ou no que non parece haber tempo para nada que non sexa tirar para adiante, dar temario e chegar con materia suficiente ao exame de turno. Odio tirar para adiante. Non quero vivir no anacrónico. As clases sen un ápice de emoción, de motivación ou de acción deberían estar prohibidas.

    Hai tanto que cambiar, que ás veces teño a tentación de solicitar unha excedencia para irme por aquelas escolas e institutos de Galicia, España ou Europa que teñen mestres, métodos, técnicas ou dinámicas que sobresaen, que innovan, que melloran, que buscan dar un paso de xigante. Ir a intercambiar e a aprender de outras persoas. Porque todos temos que dar ese paso, sen agardar polo sistema.

    Silvia, teño moitas ganas de falar contigo. Non sei o que se ensina aos novos mestres, pero seguro que ti tamén, coma min, debeces por entrar en aulas onde o traballo é emoción pura e dura ao servizo da aprendizaxe. Só nesas aulas, as outras xa as coñecimos e padecimos suficiente. Espero poder verte pronto, e así intercambiarmos ideas e consellos. De mestre a mestre. E de alumno a alumno.

    Un abrazo moi moi grande.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d