Saltar ao contido principal

A fotografía da muller migrante... ou da Gran Depresión

Sucedeu ao mesmo tempo que España se mataba a tiros, en 1936. Ao outro lado do charco Estados Unidos vivía a súa Gran Depresión, esa crise económica longuísima que comezou tras o crash da delirante burbulla especulativa de 1929. O caso é que o país estaba tocado, e parte da poboación tocada e afundida. Como Florence Owens, unha muller que, sen pretendelo, ía converterse en icono de toda aquela miseria. Aquel día, tiña 7 fillos e tan só 32 anos... pero na súa mirada estaba toda a pobreza, inxustiza e desilusión do que lle tocou vivir.


Como tantos outros campesiños, a familia da foto perdera as súas terras e granxas véndose obrigados a cruzar o país cara a costa Oeste en busca de traballo. Tras un inverno de penurias comendo só vexetais fríos e algún paxaro, estaban parados porque tiveran que vender dúas rodas da camioneta para comprar alimentos. E nesas apareceu a fotógrafa, Dorothea Lange, quen non estaba alí por casualidade senón contratada polo goberno para facer unha reportaxe acerca das condicións de vida nas zonas rurais do país... Naquel encontro é onde nace o famoso retrato, como parte dunha secuencia completa que, sen ser tan brillante, capta perfectamente a penosa situación na que estaban, baixo un simple cuberto de lona e paus.

Agardaban con outros dous mil campesiños a que os contrataran para recoller chícharos. Pero como a can fraco todo son pulgas, aquel ano a colleita fora mala con ganas e non había traballo para todos. O único que había era pó. Enormes nubes de pó e area que, ante a ausencia de choivas, o vento levantaba do chan extremadamente seco ata tapalo todo.


Vía


Era o Dust Bowl ou Cunco de Area: un impresionante fenómeno meteorolóxico que, derivado da desertización do solo, acabou multiplicando a miseria da crise e as migracións masivas de campesiños cara a costa durante os anos trinta. E vendo a paisaxe, seguramente se entenda mellor a mirada da muller da fotografía.

Así foi a vida de Florence e o campesiñado durante a maldita Gran Depresión. 
Como en "As uvas da ira":
aquela novela, aquela película, aquela Historia.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...