Saltar ao contido principal

No aguanto ir al colegio

Esta es la carta que Diego, con sólo 11 años, dejó escrita la mañana en la que le pareció hallar por fin una (falsa) solución al problema que sufría. Aquella mañana, Diego se tiró por la ventana del quinto piso en el que vivía con sus padres. La nota que encontraron junto al que era su muñeco favorito desde muy pequeño, deja claro que no soportaba un día más en el colegio. Y leerla duele tanto como enseña. Por eso hay que hacerlo. Por favor, leedla.

Vía

En esto acaba el acoso. Esa mierda que empieza con falsas tonterías; con una broma que hace mucha gracia al agresor y ninguna al agredido; o con ese mote que en realidad es humillación; con un insulto recurrente; o tal vez con la tirana y falsa risa de quien se juzga mejor que el otro. A veces, es un abuso físico; otras, un gesto de rechazo social, simplemente porque el otro se atreve a ir a su bola o a ser diferente; y lo último es llevar el acoso a las redes, en forma de amenaza, de troleo o de imagen robada cruelmente difundida. Menudos imbéciles. Así somos. Así de enanos empezamos a castigar lo diferente. Así de pronto aprendemos a arrojar nuestros propios miedos, inseguridades y frustraciones sobre otro. Y así de grave, como el caso de Diego, es el bullying y la terrible inacción de los que rodean a los acosadores. 

Pasó allí, pero puede estar sucediendo en cualquier centro. Y si pasa, todos somos culpables: , imbécil, por acosar; los compañeros, por reíros con él o mirar para otro lado, en vez de defender a la víctima o acudir a un adulto; los profesores, por no coscarnos de lo que sucede delante de nuestras narices o no actuar diligentemente cuando se intuye algo; los equipos directivos y sus superiores, por no ser contundentes en ofrecer protección al agredido y justo castigo a los que se afanan tanto en fastidiarle la vida; y los demás, la sociedad española en conjunto, por enseñar con nuestros actos cotidianos a los niños, desde bien pequeños, a juzgar, a encasillar, a odiar y a dar por saco al prójimo por mero y mediocre divertimento... Es la tiranía de los imbéciles. Y espero que tú nunca seas uno de ellos.

Comentarios

  1. Que pena que Diego llegara a estos extremos para "solucionar" ese gran problema que es el acoso y que la mayoría de las veces nadie se da cuenta o el que lo sabe ( como tú bien dices), mira para otro lado. Es una situación que siempre me ha preocupado, me pongo en el lugar de la persona que lo sufre y pienso que debe ser insoportable, y no sé cómo pero habría que estar muy atentos para darse cuenta cuando esto está sucediendo, sobre todo cuando se trata de niños, no crees?

    ResponderEliminar
  2. María, no facebook23/1/16

    Pon os pelos de punta... É moi triste que un neno teña que recurrir a esa "solución" para poñerlle fin o asunto...

    ResponderEliminar
  3. Pedro, no facebook23/1/16

    triste ver que una persona tan madura ( en este caso un niño ) decida terminar con su vida. merece reflexion .

    ResponderEliminar
  4. Es una pena y es una pérdida. Un drama personal, familiar y también social. Porque así perdemos todos. Esto no es gratis; tenemos el deber de no dejar que algo como esto se quede en unos minutos de pena, en un texto solidario o en una nueva inacción general contra los comportamientos de acoso en la escuela... que, si no sabemos cortar y reconducir a tiempo, serán los comportamientos de acoso fuera de ella: en la familia, en la pareja, en el trabajo... Todos somos culpables; todos podemos hacer algo. Todos.

    ResponderEliminar
  5. Sara Paloma23/1/16

    No puedo ni imaginar lo que tenía que sufrir ese pobre niño... 11 años y recurrir al suicidio, es realmente triste que pasen estas cosas.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d