Na Costa da Morte hai un dos lugares máis especiais que visitei nunca. Diredes vós que son un tétrico, que como pode gustarme un cemiterio e que xa hai que ser raro... Pero non. Facédeme caso. Este non é un camposanto calquera. Este é un sitio moi especial, e cunha historia que paga a pena coñecer. Queredes saber por que? Pois empezade guiando a vista cara esa especie de cadrado pechado por un muro de granito gris, fronte á inmensidade do Atlántico:
Porque aí dentro, ao pé mesmo de onde o mar os arrastrou, xacen 172 persoas que viviron e morreron xuntas. Case a tripulación ao completo do buque Serpent, da Armada Inglesa. Esta, precisamente, é a única palabra que se pode ler na sinxela e solitaria lápida deste peculiar camposanto, co que os veciños de Camariñas, conmovidos, trataron de darlles digna sepultura. Sucedeu hai 125 anos. Desde aquel entón, o lugar é coñecido como Cemiterio dos Ingleses... Que foi o que pasou?
Aquela noite dun 10 de Novembro, o Serpent, un cruceiro de guerra da Royal Navy, facía a travesía desde Plymouth a África, a onde acudía para relevar a outro navío. A mar estaba grosa e o barco, armado e forrado de aceiro ao bestia, movíase pesado e oscilante en exceso, comezando a espallar a preocupación entre a tripulación. Ás 22:30, seguindo ordes do capitán, varios mariños buscan desesperados coa mirada un sinal que os oriente no medio daquel inferno de auga. Navegan á procura do potente canón de luz do Faro situado no Cabo Vilano. Non estaban lonxe... Pouco máis do que se ve na foto inferior. Non obstante, xamais chegarían a velo.
Non podedes imaxinar como sona o casco metálico dun barco de 60 metros de eslora e 2.000 toneladas de peso rachando contra as pedras ata encallar nelas. Eu tampouco. Seguramente, para un mariño, ese é o son máis temible do mundo. De nada serviu dar toda máquina cara atrás. Lanzáronse varios botes e obxectos flotantes, pero un golpe de mar esnafrounos nun segundo contra as rochas, levándose tamén a varios homes. O resto, procurando salvar a vida, comezaron a gabear polos mástiles. Pero a sorte estaba botada para o Serpent... Nese momento, só 3 dos 175 homes que formaban a tripulación visten chaleco salvavidas. Os seus 172 compañeiros van a morrer alí mesmo. Porque en tan só uns minutos, as ondas tragáronse por completo todo un buque de guerra do século XIX. Este:
Dúas horas tardaron os tres únicos supervivintes en alcanzar a costa, sementada de corpos e membros mutilados. Dous deles logran chegar a unha casa que distinguen ao lonxe e ser acollidos finalmente na do párroco de Xaviña. O terceiro, foi atopado na praia polo alcalde de Camariñas. Durante días, o mar cuspiu cadáveres que tiveron que ser recoñecidos, un a un, polos tres náufragos. Foi o mesmo cura quen mobilizou aos veciños para poder darlles digna sepultura a todos ao pé mesmo do lugar no que aparecían. No chan debuxaron dous cadrados: no pequeno, soterraron ao capitán e os oficiais; no grande, repousan aínda os corpos do resto da tripulación.
Tras a traxedia, todo barco de guerra inglés que pasaba preto disparaba os seus canóns a modo de salva, para honrar así aos compañeiros que aquí xacían. Tamén o chaleco pasou a ser obrigatorio desde entón en todos os buques da Royal Navy. Finalmente, debido ao cálido e humano comportamento dos veciños na traxedia, as autoridades navais inglesas tiveron co pobo mostras de sentido agradecemento: para o párroco unha escopeta, para o alcalde un reloxo, e para os veciños un fermoso barómetro, que, por fortuna, permanece aínda orgullosamente empotrado na fachada exterior dunha casa.
Foto de Xoán Arco da Vella sobre captura de imaxe con Google Street View |
Se pasades preto, por favor, non deixedes pasar a oportunidade de honralos coa vosa propia salva. Dade un paseo en silencio polo cemiterio, botade unha ollada pausada ao vello barómetro, ou sentade uns segundos a escoitar tan só o ruxido do mar. Sentiredes que tamén vós sodes parte daquela Historia... ou aquela Historia parte de vós. Memoria viva dun pasado que se hoxe é digno de ser recordado, 125 anos despois, é porque aqueles días non fomos inimigos, senón persoas cunha mesma patria: a vida.
Acabo de atoparte polas redes, e quedo abraiado cos teus fermosos vídeos e textos claro. Un saudo dun Meirego.
ResponderEliminarMoitísimas grazas! Polo que vexo, aparte de patria, ambos compartimos o gusto polas boas historias. Moi pronto volvo con novas moedas. Espero que sigan a resultarvos igual de interesantes! Unha aperta, amigo.
Eliminar