Saltar ao contido principal

A donicela ambiciosa

A natureza supera ás veces á ficción e esta fotografía, totalmente real e capturada en Reino Unido o pasado luns, é un bo exemplo. Porque a ver:

Que fai unha donicela subida a lombos dun paxaro pica-pau en pleno voo?

Fotografías, todas, de Martin Le-May


A) Dar unha volta
B) Intentar comelo
C) Fixéronse amigos
D) Á donicela atráelle a cor vermella

Si, a última resposta é tentadora: é a máis longa, e o vermello case sempre ten unha atracción especial no mundo animal. Pero non. A resposta correcta é a B: está intentando matalo! A donicela é un mamífero moi pequeno, pero moi voraz e capaz de atacar a presas de entre cinco e dez veces o seu propio peso. De feito en Galicia hai unha chea de lendas nas que é tratada como un animal mortífero, tanto pola súa trabada como ata polo seu alento. 

A imaxe foi captada por un fotógrafo afeccionado,
desde o mesmo momento en que o mustélido se bota enriba do paxaro:

Ata que este, despois de voar durante uns segundos, 
logra aterrar e desfacerse da ousada depredadora. 

Polos pelos!... Ou polas plumas.
(Feliz Día Internacional da Natureza)

Comentarios

  1. saíu a vena FÉLIX RODRÍGUEZ DE LA FUENTE!!! Que curiosos son os bichos meu deus!! E moito mais interesantes ca algunhas peroas!! Un Bico.

    ResponderEliminar
  2. Nesta ocasión non é un abejaruco, pero si, a imaxe é das que gustaría ao bo de Félix e lle faría botar unha mítica parrafada: "Amigossss: la mussstela nivalisss, conocida vulgarmente como comadrrrrejjja, se aferra, con sus garras prominentes, al pescuezo de su víctima..." :D Xa sabes!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...