Saltar ao contido principal

Cales son as túas prioridades?

Ás veces non sabemos moi ben o que queremos na vida. Queremos vivir ben, por suposto, pero... Como se fai iso? Cantos cartos hai que ter? Cantos anos hai que esperar? Que cousas van ser as que me dean a felicidade que quero? Cal é o desexo que debo escoller se só puidese elixir un? Cales son as prioridades na vida? A resposta está neste vídeo. Varias persoas, mesmas preguntas. E cada minuto, mellor que o anterior. Abondan cinco, para aprender todo o que hai que aprender sobre a vida. Clic na imaxe.

 Apreciad las pequeñas cosas, pues son grandes cuando nos faltan
...e a todos nos chegará un día en que nos falten.

Comentarios

  1. Gran verdade... un vídeo que emociona...hai que agarrarse a estas últimas frases, a que din no vídeo e a que dis ti tamén Miguel e telas sempre presentes.

    ResponderEliminar
  2. Anónimo16/1/15

    Pois si, Miguel. A felicidade é unha suma de pequenas cousas, que na súa maioría non custan cartos, e que non teñen prezo. Grazas por lembralo. Cris.

    ResponderEliminar
  3. "Lo que me hace más feliz es que me toque el aire en la cara".
    Que o frío, a pereza ou a tontería non nos ceguen nunca.

    ResponderEliminar
  4. Como di un proverbio hindú, o home só posúe aquilo que non vaia perder nun naufraxio. Todo o demáis é secundario.
    Deberíamos aprender que só hai unha cousa que debe facernos felices por enriba de tódalas demáis cousas: a VIDA. E deberíamos aprender tamén a disfrutar de todas esas cousas que a diario pasamos por alto porque damos por feito que sempre van estar ahí. Como ti dis, chegará un día en que nos falten...

    ResponderEliminar
  5. Anónimo22/1/15

    Imposible non chorar con este vídeo. As maiores verdades son as que máis nos emocionan, e normalmente non somos conscientes do valor das pequeña cousas.

    ResponderEliminar
  6. Anónimo2/2/15

    Dios mio....lo que le está pasando a esas personas y nosotros quejándonos de vicio

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...