Saltar ao contido principal

Que no os pille el ébola

Pues ya sabéis. Que no os pille el ébola porque vais aviados. A tenor de que lo que los médicos y enfermeras están aireando, y de lo que los políticos han liado, ya sabemos que la ministra de sanidad no tiene ni idea de sanidad, ni de salud, ni de comunicación. Basta verla en una rueda de prensa, titubeando, esquivando preguntas y mirando a todos lados menos a su interlocutor, para sentir un escozor, una fiebre y un bochorno enfermizo. 

Vía


También sabemos, porque así lo ha dejado claro él, que el consejero de sanidad de la Comunidad de Madrid tiene la vida muy resuelta, y se la trae al pairo el que su cargo (repito, consejero de sanidad) exija que se parta el lomo por resolvérsela precisamente a los demás. Sabemos (ahí está el gobierno, siempre atentos y cuidando de nosotros) que la culpa de todo la tiene la enfermera, por haberse presentado voluntaria para asistir al primer enfermo que el gobierno trajo al país. Y por tocarse la cara. Y por irse a la peluquería. No importa que no hubiese ningún protocolo ni documento señalando que no podía hacerlo. La culpa es de la enfermera, que para eso está enferma, y punto. 

También vamos sabiendo que los médicos y personal sanitario no tienen ni un sólo motivo para quejarse, pues se les preparó para tratar el ébola muy eficientemente, con una única charla de media hora, en la que una enfermera se vistió primero y luego se desvistió. Sin más. Ni entrenamiento, ni vainas. Pensarán algunos (aguilillas, que sois unos aguilillas) que una epidemia tan grave exigía un aprendizaje algo más elaborado y metódico, pero de eso nada, monada. El consejero (sólo llegan al puesto los mejores, y los más sensibles) también se ha encargado de aclarar, por si las moscas, que para ponerse un traje no hace falta hacer un máster. Es verdad que algunos médicos han denunciado que los trajes les quedaban cortos, que tenían que ponerse cinta aislante en ellos para que realmente aislaran de algo, o que estos eran de nivel 2 cuando al ébola le corresponde uno de nivel de seguridad 4. Pero insisto, el consejero ha puntualizado que para ponerse un traje no hace falta un máster. Así que menos chulería, y al toro, que aquí todo es escaquearse. Quizá por descuido, el consejero y la ministra no han dicho nada acerca del personal de limpieza, aunque es sabido que se negaron rotundamente a higienizar las salas en las que habían sido tratados los enfermos de ébola, a pesar de haberlos provisto de un arma inmunológica ingeniosa y del todo fiable: una bata de papel. 

Y nos queda, claro está, Xcalibur: el perro de Teresa y Javier. Esa bestia inmunda. Ese foco seguro de infección. Esa bomba de relojería disfrazada de apacible mascota. Había que ir a por él...

Vía


Algunos pedían una cuarentena y unas pruebas médicas como las que se aplican a las personas. Pero no. Qué falta de humanidad hubiera sido tratar a un perro de igual manera que a un humano. Por eso no se anduvieron con rodeos y cogieron el teléfono para preguntar a un veterinario. Imaginad el canguele de este ante la tesitura de decidir algo así con estos políticos, que, cuando las cosas salen mal, no dudan en criminalizarte y echarte el muerto encima con tal de no asumir ni una responsabilidad. Con este percal, está claro: el veterinario lo vio venir y prefirió curarse en salud, aconsejando una medida radical. La llamaron sacrificio, pero también eso es mentira: lo asesinaron. No había ni hay ni una sola evidencia científica que demuestre que el ébola se transmite de personas a animales, o viceversa. No había ni un síntoma de que tuviese la enfermedad, o una prueba que lo demostrase. No había ni hay un sólo científico que aconsejase matar al animal, sino todo lo contrario. Media España se movilizó para pedir a su gobierno más cautela y humanidad en el trato de la mascota. Y hasta la familia advirtió que el disgusto de la enferma sería letal si se enteraba de que iban a matar a su perro. Pero nadie escuchó. No sirvió de nada. Lo asesinaron por nada. Para ellos, Teresa y su perro no eran pacientes sino culpables. 

Curiosamente, ayer supimos que otra enfermera, esta vez en Estados Unidos, se había contagiado de ébola asistiendo a un enfermo. Curiosamente también ella tiene mascota, y también se trata de un perro. Pero ojito a la respuesta política allí: "La mascota es muy importante para la paciente y queremos que esté a salvo", dijo públicamente el Alcalde de Dallas. El perro de la enferma estadounidense no será sacrificado sino tratado como un posible enfermo. Como cualquier persona. Como cualquiera de nosotros, tú o yo, o nuestras mascotas, querríamos ser tratados. 

La paciente estadounidense y su perro tuvieron otro trato. Vía


Afortunadamente tenemos médicos y enfermeros capaces, valientes y competentes. Gente que sabe hacer su trabajo porque se ha preparado toda la vida para él y para ayudar a los demás. Ellos van a ser los que nos salven del ébola y de cualquier otra epidemia que llegue. Sin duda. Pero la pregunta ya no es quién nos salvará del ébola, no... 

La pregunta es ¿quién nos salvará de estos políticos? 

Comentarios

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

III Concurso CineHistoria

Como cada curso, e xa van tres, en 1º de Bacharelato empregamos a Historia como unha escusa para ver cine... Ou será que usamos o cine como escusa para ver a Historia? O funcionamento é sinxelo. Entrego unha lista de películas por época histórica, concedo un prazo amplo para ver unha delas e despois realizamos un concurso de críticas onde cada un busca unha forma orixinal e breve de falar da peli que elixiu... Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o  III CONCURSO CINE HISTORIA  de 1º Bacharelato! 49 películas na lista. 41 candidatos que escribiron a súa minicrítica (8 liñas). 3 pelis de premio (as da imaxe) para as 3 mellores! A partir desta tarde podedes lelas todas, nos Comentarios  desta entrada. Este Xoves 4 , na clase e no blog:  Gañadores, Premio e Foto! Sorte a todos!