Saltar ao contido principal

Cemiterios, con outros ollos

Gústanme os cemiterios. Dito así sei que sona raro, e de feito lembro ben os xestos dalgúns a primeira vez que me oíron dicir isto. Pero son xestos que só duran o tempo que tardo en explicalo un pouco. Naturalmente, non falo de cando temos que ir pola morte dun amigo ou dun familiar, senón de cando o facemos sen motivo aparente. Polas ganas de viaxar, de descubrir, de dar corda á curiosidade, de concedernos un paseo atento e con tempo suficiente para atreverse a entrar e a perderse nos detalles.

Cementerio de Montmartre, París
Só cando vamos a eles así, coa atención en vilo, a mirada atenta e a mente libre de prexuízos, aparecen os motivos para velos como o que realmente son: lugares especiais, cheos de historias, apelidos, epitafios curiosos, símbolos e esculturas dignas das mellores novelas. Todo cemiterio esconde sempre algo inesperadamente fermoso, inquedante, conmovedor, que axuda a deter o tempo.

Cementerio de Montmartre, París
O bico da morte, no cemiterio de Poblenou, Barcelona (Fotografía de Lord Checa)
Non creades que fai falla ir moi lonxe para ver obras coma esta. En Galicia tamén hai cemiterios incribles que apenas son coñecidos polo común da poboación. Como o de Noia ou o de Santa Mariña Dozo, en Cambados, entre impresionantes ruínas medievais.

Santa Mariña Dozo, Cambados



Ou os neogóticos da Terra Chá, como o de Goiriz (Vilalba) ou o de Trobo (Begonte), onde as tumbas parecen apuntar ao ceo cos seus pináculos e as entradas dos camposantos dan a benvida con mensaxes que obrigan a parar e repensalo todo.

Trobo, Begonte (Fotografía de Jorge Coira)


Ou os máis antigos dos que hai nas grandes cidades: San Froilán en Lugo, San Francisco en Ourense, San Amaro na Coruña, ou Pereiró en Vigo. Lugares nos que un nunca poderá deixar de sorprenderse e abrir moito os ollos ante os pequenos detalles que van xurdindo a cada paso, mentres un camiña calado e atento, aprendendo a ver mellor a morte... e de paso a vivir mellor a vida.

Cementerio de Pereiró, Vigo. Unha tumba pola que xa paga a pena unha visita.

Agora que vén Defuntos e os cemiterios se encherán de xente por un día,
quizais sexa unha boa oportunidade para mirar estes lugares con tempo e ollos curiosos.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...