O galego que loitou en Normandía

Silencio. Motor. Auga. Vómitos. "Verémonos na praia!". Manuel Otero, 28 anos, nacido en Serra de Outes, escoita a consigna mentres menciona polo baixo o nome de seus pais. Sabe o difícil que será volver a velos. E sen crer en nada, reza. Reza para sobrevivir, e faino nun idioma alleo ao dos homes que o acompañan. Porque aquel día, naquel preciso instante, entre tres millóns de soldados, Manuel é o único galego e español a punto de desembarcar nas praias de Normandía.

A noite anterior o comandante Eissenhower insufláraos de motivación cun discurso que os fixo sentirse epicentro do mundo: "Soldados, mariños e aviadores das forzas aliadas. Os ollos de todo o mundo están agora postos sobre vós". Unhas horas despois, de madrugada, o mesmo home achegábase á Compañía Aerotransportada de paracaidistas. Eles ían ser os primeiros en partir. Manuel viu desde o lonxe, mentres se preparaba, como Eissenhower lles dicía unhas breves palabras, antes de despedirse deles cunha enérxica manotada no peito ou un toque no casco: "Vitoria completa, nada máis".

Eissenhower motivando aos paracaidistas, horas antes do Día D. Vía

Os Aliados necesitaban liberar Francia dos nazis, pero para iso era preciso desembarcar nas súas costas un xigantesco exército. Así que durante meses, no máis absoluto secreto, ensaiárase a que ía ser a maior invasión militar por mar de toda a Historia: cruzar desde Gran Bretaña a Canle da Mancha para lograr desembarcar tres millóns de soldados en oito quilómetros de praias da Normandía francesa.

Mapa da Operación Overlord ou Desembarco de Normandía. Vía

Para que Hitler non cheirase a xogada, montárase unha rede de 1.200 mensaxes falsas (con espías españois de por medio) que convenceron ao Führer de que o ataque de verdade sería máis tarde e noutro punto diferente, no paso de Calais. E para acompañar debidamente estes bulos, os aliados chegaran a despregar un exército cun millón de homes imaxinarios e unha chea de efectos especiais dignos de Hollywood, simulando vehículos e tropas militares no entorno de Dover. 

Montando o decorado da Operación Fantasma para enganar a Hitler. Vía

E agora, ás 6.30 da mañá, Día D, Hora H, as primeiras lanchas atestadas de soldados achéganse por fin ás praias francesas de Omaha e Utah (nomes en clave). Nesta última, a defensa alemana non será moi dura e os soldados lograrán controlala rapidamente. Pero en Omaha todo vai ser moi diferente. Alí, cada avalancha de soldados que toque a praia apenas vai poder protexerse fronte á feroz defensa alemana desde a costa. E a esta praia, semioculta entre o fume e néboa, é precisamente a onde se dirixe agora a lancha na que vai o galego Manuel Otero, cando os seus rezos son cortados por fin polo aviso do timonel: "Despexade a rampa! Trinta segundos! Que deus vos guíe". Baixa a rampa. Cólanse os disparos. Berran. Xa non hai volta atrás.

Cando non hai volta atrás. Vía

"Salvar ao Soldado Ryan" amosa precisamente o desembarco na praia de Omaha. 

Clic na imaxe para velo

Cinco horas se tardou en abrir un paso e romper a defensa alemana. Cinco horas eternas, baixo fogo de ametralladoras, canóns e todo tipo de obstáculos. Para entón, Manuel Otero, 28 anos, natural de Serra de Outes, xace deitado e sen vida sobre a area da praia. Foi un 6 de Xuño de 1944. No día D. E o venres cumpríronse 70 anos.

Soldados atendendo a compañeiros na praia de Omaha, tras a invasión. Vía

Manuel loitara na guerra civil española, no bando republicano, ata ser apresado. Cando foi liberado e puido volver á súa aldea natal, comprendeu axiña que non quería vivir sinalado por ninguén e decidiu emigrar aos Estados Unidos. E foi alí, onde, para poder conseguir a cidadanía americana, alistouse no seu exército. Por iso estaba en Normandía. E por iso alí foi soterrado, no cemiterio estadounidense. Na cima do acantilado e con vistas á mesma praia na que morreu, co seu nome e a data da morte gravada nunha cruz, xunto a outros 6.000 soldados.

Cemiterio estadounidense sobre a Praia de Omaha, Normandía. Vía

Alí permaneceu Manuel catro anos, ata que seu pai comezou a xestionar o envío dos seus restos ao cemiterio da parroquia de Outes. Volveu nun arcón de madeira forrado de cinc, co seu nome e número gravados por fóra, para ser enterrado por compañeiros do exército estadounidense, con todas as honras e a bandeira norteamericana. Ningunha atención tivo para el o goberno franquista. Foi un 18 de Setembro de 1948, na súa parroquia natal de Serra de Outes. Onde aínda quedan veciños que lembran que naquel enterro había soldados que falaban raro e levaban unha bandeira vermella e branca que nunca alí viran... 

A sepultura de Manuel Otero en Outes, estes días. Via

E alí segue. O único galego e español que loitou no Desembarco de Normandía. 

No principio do fin do dominio nazi en Europa. 

Retrato de Manuel Otero. Vía

70 anos. 

In memoriam de todos os heroes que non querían selo