Saltar ao contido principal

Made in Galiza

Igual que o ano pasado, a homenaxe ao Galego en Caronte vai por libre. Tan libre, que chega un día despois do Día. Pero non importa; é máis, gústame a idea. Así que aí van un par de historias sorprendentes, co galego como fío. 

A primeira trata sobre o libro Made in Galiza, de Séchu Sende.
Éxito aquí... e no Curdistán!


"Made in Galiza" reúne pequenos relatos acerca das palabras, da vida que agochan ou á que dan lugar cando as usamos e tamén do amor pola lingua galega. Relatos ben orixinais, sensibles e cun punto de retranca, nos que é fácil recoñecer todos os comportamentos posibles en torno ao Galego. Con títulos tan suxerentes para unha lingua como "O ladrón de palabras", "Na oficina de obxectos perdidos", "Instrucciones para aprender a hablar gallego" ou "Eu fixen ouigha co espírito de Castelao"

Pero é que este libro é bestseller tamén en Turquía! E onte unha boa amiga contoume a fermosa historia do por que. Todo empeza o día en que un avogado curdo (unha minoría étnica nos países de Turquía, Iraq, Irán e Siria), abre "Made in Galiza" nunha libraría de Compostela. Levaba na cidade varios anos estudando Ciencias Políticas, e quedou tan impresionado polos relatos (nun deles os curdos de Turquía eran incluso protagonistas) que empezou a dar voltas á idea de dalo a coñecer aos curdos. E deu tantas voltas que traduciuno, e ao seu regreso editouno! O libro, publicado en turco e en curdo, foi elixido Mellor Libro de 2010 na Feira do Libro curda, e leva vendidas máis de seis edicións. Iso si, con novo título, extraído dun dos relatos: "Nin en soños vou perder a miña lingua". Pois iso.

Portada do mesmo libro, na súa exitosa edición en curdo. Vía

A segunda historia sorprendente lévanos máis preto,
pero tamén fóra de Galicia. 

En concreto a tres concellos no norte de Estremadura, nos que se fala galego! Ou algo tan parecido que é imposible non tremer ao escoitalos. Son Valverde do Fresno, As Ellas e San Martín de Trebello. Pero como é posible? A orixe parece estar no século XIII, cando estas zonas foron repoboadas con galegos. O illamento xeográfico axudoulles a conservar a súa lingua, que era galego antigo e que durante setecentos anos foi para eles instrumento de comunicación e símbolo da súa orixe. Da súa identidade. E aí segue. Viva.


Cun Clic na imaxe, podedes escoitala e saber máis da historia desta Fala.
De nomes distintos e orixe debatida, pero fermosa como toda lingua.

Felices Letras Galegas!

Comentarios

  1. Marey18/5/14

    e que as palabras sexan maıs fortes ca os nacıonalısmos!

    ResponderEliminar
  2. Así sexa! Como o foron nestes setecentos anos! E que as persoas nunca deixen de levalas consigo aló onde vaian.

    Grazas pola historia, Marey! E por seguir sendo, alén das fronteiras, Made in Galiza.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...