Saltar ao contido principal

Zeppelines

Os zeppelin tiveron a súa época dourada entre 1900 e 1930, facéndose famosos durante a Primeira Guerra Mundial por ser empregados por Alemaña para bombardear a Reino Unido, onde só ver a súa silueta no aire chegou a ser un motivo de terror para a poboación. 

A peculiar aeronave lograba sosterse no aire mediante depósitos cheos dun gas menos denso que o da atmósfera: o hidróxeno. Pero a pesar de ser este moi inflamable, os británicos desesperáronse no intento de lograr un xeito de derrubalos, porque ao disparar sobre eles o único que se lograba era facerlle pequenos furados que en nada lle afectaban. A solución acabaría chegando da man dunha especie de balas incendiarias que, tras perforar o globo, explotaban no seu interior provocando que a enorme cantidade de gas almacenado se incendiase.


Curiosamente os alemáns quedaron sen salchichas, un dos seus produtos nacionais, precisamente para construír estes mastodontes. E diredes vós: e que terá que ver un zeppelin cunha salchicha? Pois ten que ver! A pel da salchicha faise con tripa de vaca. E a que non sabedes con que material se fabricaban as bolsas para conter o hidróxeno co que voaban os zeppelins? Tripa de vaca! Facían falta intestinos de vaca a moreas! Por iso os alemáns prohibiron totalmente a fabricación de salchichas durante a Gran Guerra. Para construír zeppelins.


O invento das balas incendiarias chafou un pouco o éxito destas aeronaves. Pero o que de verdade acabaría con elas serían algúns accidentes graves. O accidente definitivo sucedeu precisamente cun zeppelin da Alemaña nazi: o Hindenburg, unha das aeronaves máis grandes xamais construídas (245 metros de longo!). O 6 de maio de 1937, cando tras cruzar o Atlántico estaba xa a punto de aterrar na cidade estadounidense de New Jersey baixo unha tormenta eléctrica, o Hindenburg incendiouse no aire, converténdose nunha enorme bola de lume ante o pánico dos que o agardaban na pista. A prensa e as cámaras gravaron aquel día todo o suceso, deixándonos imaxes impresionantes para a Historia, nas que se ve o aparato ardendo e desplomándose sobre o chan, e se distinguen algunhas persoas saíndo ás carreiras dun zeppelin absolutamente envolto en chamas.

Clic para ver o vídeo daquel momento
No minuto 2:45 comeza o desastre
Vía
Precisamente o grupo de rock Led Zepellin,
utilizou esta impactante imaxe para a portada do seu primeiro disco.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...