Saltar ao contido principal

O mundo, visto por Mafalda

Mafalda é inquieta, intelixente e inconformista. Aborrece a sopa, pero en cambio encántalle xogar cos amigos a indios e vaqueiros. Odia as inxustizas, a intolerancia e as tonterías dos adultos. E a pesar de contar só entre seis e oito anos, ou precisamente por iso, as súas reflexións teñen moitas veces a perspicacia e agudeza dun xenio. Por iso cada viñeta é un pequeno agasallo para todos. Polo menos para todos aqueles aos que lle gustaría ameazar ao mundo con baixarse. Estou seguro de que tamén para vós.







Dedicado con mucho afecto e ilusión a Inés (maestra) y a sus queridas "joyas"
de San Miguel de Valero, en la sierra de Salamanca.

Comentarios

  1. Inés2/4/14

    Ole, ole y ooooooole...este blog cada día me interesa, me gusta , me emociona más...como dicen mis "joyas": hasta la Luna ida y vuelta infinitas veces!!!!!!!
    Y ver a Mafalda, buaaaa, lo más de lo más!!!-Un abrazo profe Miguel

    ResponderEliminar
  2. O público segue esperando polo HOLODOMOR

    (eu soamente cho recordo)

    ResponderEliminar
  3. David G.5/4/14

    Grande Mafalda, sempre adorei a esta rapaza, o seu intelecto é de admirar, e é pecado non ler un libro dela ao longo da túa vida, é increíble.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...