Todo el conocimiento, todas las preguntas y respuestas, se encuentran en el perro.
Franz Kafka
Franz Kafka
Clic en la imagen. Para aprender.
 |
| Kahlo |
Hoy no tengo mucho más que decir...
Sólo que estoy harto de ver imbéciles que no merecen a un perro. Nunca seáis uno de ellos.
Cuidadlos, disfrutadlos, y aprended a aprender de ellos.
Pocas personas os podrán enseñar o dar aquello que suele dar un perro.
Hoy el primer comentario lo pongo yo. Porque todos debiéramos saber de qué son capaces los humanos y de qué son capaces los animales. En este caso, "La perra color canela", por Arturo Pérez-Reverte.
ResponderEliminarhttp://www.perezreverte.com/articulo/patentes-corso/43/la-perra-color-canela/
Emocionante vídeo. O artículo de Reverte lino fai un tempo e pónseme un nó,un nó de dor, de carraxe, de impotencia, na boca do estómago imaxinando calquera das dúas situacións que narra. Os animais son extraordinarios. Respeto, coidado, amor, admiración, todo esto e máis debería ter todo o mundo por uns seres vivos que sinten e sufren coma nós, que nos dan todo, que nos aportan un sinfín de cousas estupendas, que nos ensinan, etc, etc, etc. Os animais son maravillosos. E eu coma moita xente quero velos felices, porque o merecen sempre.
ResponderEliminarHoxe tiña que comentar, por moitas razóns, pero sobre todo porque este tema me afecta moito ultimamente
ResponderEliminarComo sabes, non fai tanto perdín a un compañeiro, Bécquer. Estaba conmigo case desde que teño memoria, e quizais porque non me puiden despedir, aínda penso moito nel. Aínda a veces me equivoco e chamo ao gato polo seu nome, e incluso soño con el, ou desperto co seu recordo na mente. Deixou un vacio moi grande, deunos tanto sen pedir case nada que é difícil de expresar o que sentimos agora que xa non está.
E por outra banda, porque sigo tendo ao meu Cuscús. Está case cego, sufriu moito de pequeno e aínda así é feliz con só verme, e eso é o curioso: só me quere a min, só lle da ao rabo cando estou eu e só quere pasear conmigo. Non esaxero se digo que é dos amores máis sinceros que recibín, con locura case. Cando morreu o Bécquer tardou varios días en ladrar e estivo desorientado moito tempo, era o noso compañeiro, pero tamén o seu.
Só para rematar, algo que me gusta moito recordar sempre que se fala deste tema: na Odisea, cando Ulises volveu ao seu palacio disfrazado para que ninguén o recoñecera, Argos, o seu can, foi o único que se deu conta de que era el e saiulle, feliz, ao encontro. Tan feliz que o pobre can (imaxinádevos os anos que tiña) morreu coa emoción de ver ao seu dono de novo.
Tres exemplos que sirven ben para ilustrar, ou eso creo, a grandeza destos animaliños.
(Creo que me extendín moito)
Estendéchete que dá gusto, C. :) E non é para menos, coas experiencias que tes.
ResponderEliminarGustoume moito a alusión que fas á parte final da Odisea, cando o vello e descoidado Argos recoñece a Ulises. Pasaran vinte anos! E en cambio, nin un reproche! É o retrato perfecto da lealdade dun can. Grazar por traerma de novo:
"...Y un perro que estaba echado, alzó la cabeza y las orejas: era Argos, el can del paciente Ulises, a quien éste había criado (...). Al advertir que Ulises se aproximaba, le halagó con la cola y dejó caer ambas orejas, mas ya no pudo salir al encuentro de su amo. Entonces Ulises, que le vio desde lejos, se enjugó una lágrima sin que se percatara Eumeo (...)"
Esa lealdade de Cuscús é algo que só pode entender quen algunha vez tivo a sorte de que un animal o queira así, como el te quere. E en canto a Bécquer, estou seguro de que daría saltos se puidera saber que aínda permanece na túa memoria. As despedidas son duras, pero tamén necesarias, terapéuticas. Seino, porque unha vez tiven que despedirme dunha cadela marabillosa de pastor alemán, e foi unha das experiencias máis duras, lacrimóxenas e tenras da miña vida. Nunca esquecerei o débil que estaba, nin aquela maneira de mirarme aos ollos, nin os vinte litros de bágoas que deixei abrazado a ela mentres a vía marchar irremediablemente. Precisamente Sandra, sábeo ben; aquel día, a maior valedora dos animais que coñezo estaba alí. Comigo. E con Frida.
Bueno...pois entre o vídeo e os vosos comentarios fíxesteis que a mín tamén me estean caendo as bágoas, e iso é porque eu tamén son unha gran amante dos animais. Eu tamén lembro como me miraba nos seus últimos momentos como pedindo axuda a miña gatiña Pumica e se foi deitar a miña cama para acabar alí a súa vida ainda que logo morrera de camiño a clínica, nunca olvidarei eses momentos.
ResponderEliminar