Saltar ao contido principal

Cando a Terra se estira

Un día a natureza, aburrida, estírase un pouco... e pasa isto.

Clic nas fotos para ver vídeo, gravado desde un drone
E nós, que pasamos pola Terra pero aprendemos pouco dela, adoitamos reaccionar botándonos as mans á cabeza, e preguntándonos "Como é posible?", "Como puido pasar isto aquí?"... Unha pregunta que se reponde soa cando miras arredor; entón comprendes que é a Terra, e non nós, a que debería botarse as mans á cabeza.

Aprendemos en clase que o relevo modifícase continuamente. Que as formas da superficie non son algo estático, senón que cambian. Ás veces por forzas internas (un terremoto ou un volcán, como na illa canaria de El Hierro) e outras por axentes externos (como o vento, ou as ondas do mar, que poden botar abaixo un acantilado, levarse toda a area dunha praia, ou formar outra nova en cuestión dunha noite). Un simple temporal como o de hoxe, un sinxelo abrandamento do terreo despois dun mes un pouco chuvioso, é suficiente para que pasen estas cousas. Pero unha mirada á paisaxe debería abondar para entender os riscos, e non sorprenderse logo coas mans na cabeza e preguntando ao ceo como é posible

Foi en Traminer, provincia de Tirol do Sur, norte de Italia.
A casa ten uns 300 anos. A Terra, 4.000 millóns.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...