Saltar ao contido principal

Un 10 para Robinson

A lección de María de Villota, a traxectoria truncada de Fernando Martín (primeiro español en ir á NBA), a vitoria no Mundial, o secreto de Víctor Valdés, a triste historia de Robert Enke, a abdicación de Ronaldinho, a marca de Etoo, os comezos de Falcao, o neno Ricky Rubio, un día con Piqué, que foi da xeneración Casillas, o mítico duelo Karpov vs Kasparov, David Millar saíndo da dopaxe, o espírito de Juanito, o soño de Ibaka...




Hai un mundo entre Informe Robinson e o resto de programas deportivos. E ese mundo de distancia pódese resumir nunha soa palabra: Calidade. Cada entrega de Informe Robinson é unha historia roubada ao deporte, a cara oculta das cousas, ou simplemente unha lección persoal... non sempre con final feliz. O deportista redúcese a persoa. A fama desaparece para desvelarnos o que esconde. E tras a máscara do personaxe, o programa descúbrenos a unha persoa normal, coma ti e coma min. Que elixe, que se equivoca, que dubida, que loita, que sente medo, que se perde, que padece, que pide axuda, que confesa admirar ao seu máximo rival, ou simplemente que convive en silencio coa cara amarga do éxito. 










En Informe Robinson, todas as historias teñen alma. E por iso é tan difícil deixar de devoralas.
Porque ao final, as persoas o que queremos é que nos conten boas historias.

E AQUÍ podedes velas todas.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...