Bombardeo de caramelos

Ceo santo, que malleira me deu a gripe. Doce días levo febril na cama sen poder botar un pé fóra. Non sei se darei andado mañá cando teña que ir a clase. Pero o que si podo facer xa é darlle á tecla. E tiña unha historia pendente para compartir aquí con vós, despois de contala nunha clase de 1º de Bacharelato e de observar algúns sorrisos de "que historia máis chula". Porque o é. Así que aí vai. Unha historia moi doce, para empezar con bo ánimo o ano. A historia de cando Berlín foi bombardeada con caramelos, chocolates e chuches de toda clase, día si e día tamén.

Tras caer os nazis, Alemaña dividiuse en catro sectores controlados polos vencedores da 2ª Guerra Mundial. Un sector oriental, para a URSS; e un sector occidental para EEUU, Reino Unido e Francia. Coa capital, Berlín, fíxose o mesmo, a pesar de atoparse esta en pleno corazón do sector oriental. Pero o 23 de xuño de 1948, Stalin, ambicionando facerse con ela, ordena bloquear todos os accesos terrestres a Berlín Occidental. O obxectivo é asfixiar á súa poboación, deixándoa sen alimentos nin combustible, ata lograr que, desesperados, se unan á Alemaña Oriental.

A resposta foron os avións. Os tres aliados acordaron establecer unha ponte aérea diaria e masiva para levar comida e carbón aos 2,2 millóns de habitantes (case como Galicia hoxe!) que quedaran bloqueados no Berlín Oeste. Tan diaria e tan masiva que, cada día, unha media de 900 avións aterraban no Berlín occidental. Un avión cada 3 minutos. E así todos os días, durante os 322 que durou o bloqueo. Supoño que Stalin nunca pensou que fosen ser capaces de manter tantos voos durante tanto tempo, no que foi a maior acción humanitaria coñecida.

Pero a historia ía ir aínda moito máis aló. Aquí empeza o bo!

Un día, tras un deses voos, un xoven piloto observa desde a pista uns trinta rapaces que vían aterrar os avións desde o valo exterior do aeródromo. O piloto achegouse a eles, sacou dous chicles que levaba nun peto, partiu cada un en catro trozos e ofrecéullelos aos rapaces. Eles comezaron a partir eses cachos noutros cada vez máis pequenos, para que todos tiveran un. O piloto comprobou que preferían olelos e gardalos, antes que comelos, e que o propio envoltorio era para eles algo de valor. Para aqueles nenos, o tesouro era tan grande, que éralles suficiente co pracer de poder cheiralo. Impresionado, prometeulles que ao día seguinte traería chocolates para todos e que llos lanzaría desde o seu avión, antes de aterrar, movendo levemente as ás ao aproximarse para que souberan que era el.

Aquela tarde, o xoven piloto comprou todos os doces que puido reunir, e pasou a noite atando pequenos paquetes a tres paracaídas feitos con panos. Ao día seguinte, xa preto do aeródromo e tras mover suavemente as ás do avión, o seu copiloto deixounos caer sobre os nenos que o agardaban. Tres paquetes, cada un co seu pano-paracaídas, foron lanzados desde aquel avión todos os días durante tres semanas. E a cada vez, alí había un maior número de cativos agardando por el.

Ata que un alto mando chamou ao piloto ao seu despacho para pedirlle explicacións. Ao presentarse, o mando púxolle diante un xornal berlinés que recollía unha noticia do asunto co seu avión nunha fotografía. A cousa apuntaba a bronca. Pero lonxe diso, o Xeneral felicitouno pola súa idea e, entusiasmado, comprometeuse a convertela en proxecto de Estado. Chamárona Operación Little Vittles. A partir daquel momento xa non sería un avión, senón moitos, os que botarían doces para os nenos do Berlín bloqueado. Se había que facer a puñeta a Stalin, aquela era unha forma tan boa coma outra calquera: bombardeando Berlín con paquetes de doces.

A noticia entusiasmou tanto en EEUU que comezaron a chegar centos de contribucións en forma de caixas de caramelos, chicles, chocolate e todo tipo de doces, moitas veces incluso xa preparados co seu paracaídas, listos para lanzar desde o avión. O xesto do piloto calara fondo en todo o país.

Chamábase Gail Halvorsen. Non ía de heroe, nin de patriota. Ninguén o recorda por iso. Se o lembramos é precisamente por ter unha cualidade simple, que todos deberíamos ter. Foi humano. Comprometeuse cos máis pequenos, para, cun pequeno xesto, axudarlles a sorrir e sobrelevar mellor aquela vida. Pero Gail, ademais, deulle a volta ao resultado que podería ter o bloqueo. Lonxe de desmotivarse, a poboación do Berlín Oeste puido manter ou incluso mellorar o seu nivel de vida, e sentiuse máis proclive aínda á causa occidental. Apenas un ano despois, e tras o constante bombardeo de provisións e doces, o 12 de maio de 1949 Stalin dase por vencido e retira o seu bloqueo sobre o sector occidental da capital.

Gail Halvorsen volveu a Alemaña anos despois, e incluso tivo ocasión de atoparse con algúns daqueles cativos, xa adultos. El adoita dicir que aquel encontro cos rapaces no aeródromo o marcou para sempre. Pero agora sabe que tamén el os marcou para sempre a eles. Porque como un deles lle dixo nunha ocasión:

"Non era só chocolate; tamén era esperanza"