Saltar ao contido principal

Guerra Fría, con Bichos

A Guerra é enfrontamento, pero as armas non teñen por que ser de fogo... As armas poden ser as ideas, un teléfono pinchado, deportistas que arrasan nas olimpíadas, astronautas que chegan primeiro, películas que demonizan ao adversario en calquera cine do mundo... E incluso Bichos. Cando todo un país depende dun cultivo, non hai nada tan temible como unha boa praga de bichos.

Bicho vai!!!!

O goberno da RDA encheu a prensa coa noticia: avións estadounidenses aproveitaban os seus voos a Berlín para descargar pragas de escaravellos da pataca sobre os cultivos da Alemaña comunista. Non podía haber nada máis rastreiro... Rapidamente montouse toda unha propaganda a base de carteis e láminas sobre os ataques masivos con Ami-Kafer. Que traducido viría a ser algo así como os escaravellos ianquis.

Ollo ao cartel!
Só lles faltan cascos e botas militares!

Durante días, a caza de escaravellos volveuse asunto de estado. Os rapaces saían da escola armados con latas e vidros, e metíanse durante horas entre os cultivos na procura de insectos ou das súas larvas. As pragas están documentadas, e era corrente que as houbese, pois non había pesticidas nin medios suficientes para evitalas. Pero o certo é que nunca se soubo se fora unha trola propagandística dos comunistas para demonizar ao inimigo, ou en verdade chegara a existir un ataque real.

Na Guerra Fría,
tanto podía valer un bo bicho como unha boa mentira.

Guerra Fría. Así se chamou á tensa rivalidade entre a URSS e EEUU (e os seus respectivos bloques de países aliados), unha vez que deron eliminado ao inimigo que os xuntara: os nazis. Desde aquel 1945 en que finalizou a Segunda Guerra Mundial ata a disolución de URSS en 1991, a tensión entre ambos países chegou a ser tan extrema que moitas veces estivemos a punto dunha Terceira Guerra Mundial. Pero por medo ás consecuencias, a tensión sempre arrefriaba e a guerra nunca chegou a estoupar. De aí precisamente o nome.


Unha guerra tan ridícula e chea de mentiras coma todas. 
Pero orixinal e delirante como ningunha.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...