Saltar ao contido principal

Black Mirror: a historia completa da túa vida

Un revolucionario avance tecnolóxico cámbiao todo na vida das persoas. Trátase dun chip que, implantado detrás da orella, grava e almacena todo o que fas, ves e escoitas, xerando así un arquivo dixital de toda a túa vida diaria. Repito, toda. Despois, por medio dun mando a distancia do tamaño dun botón, podes buscar, borrar ou volver a ver o momento que ti elixas cando o desexes e cantas veces queiras. E todo cunha velocidade e unha precisión que asusta. Estes recordos poden reproducirse xusto diante dos teus ollos, de modo que só ti os ves, ou proxectarse nunha pantalla da casa para compartilo con  máis persoas. Alucinante, desde logo. Pero a pregunta non é esa...

A pregunta é... Como sería vivir con algo así?
Clic nesta imaxe, para ver o trailer.


Hoxe é fin de ano e os móbiles arderán. Pero cando a noite pase, e por fin queiramos descansar ou desconectar de todo, será un magnífico momento (crédeme) para ver este capítulo, só un, da miniserie Black Mirror. En concreto, o titulado: "Black Mirror. La historia completa de tu vida". 45 minutos frenéticos e impecables nos que, a través dunha parella, descubrimos estupefactos ata onde nos pode levar o delirio tecnolóxico cara o que vamos


Black Mirror: as consecuencias da tecnoloxía nas nosas vidas.
Crible, humano e inquietante. Xa me contaredes!
Feliz 2014!

Comentarios

  1. PaulaLó1/1/14

    ¡Feliz año nuevo Miguel!
    Disfrútalo muchísimo, seguro que será un gran año ^^
    De momento... Empecemos disfrutando de esta noche. Un abrazo :') y gracias por tus clases y tu blog!

    ResponderEliminar
  2. Feliz ano Paula!
    Claro que si. Espero disfrutalo, e en parte, por suposto, con vós! A ver se entre todos facemos deste 2014 algo grande e digno de recordar nas nosas vidas. Grazas a ti por este primeirísimo comentario do ano! E un abrazo moi moi grande!

    ResponderEliminar
  3. Paula Alonso Carracedo1/1/14

    Fai xusto un ano, un amigo, dende o Reino Unido, fíxome esta mesma recomendación... e acabei, co tempo, vendo tódolos capítulos! É unha serie moi moi rara, é certo que non vale para calquera. Pero xa que estás, se mo permites, vouche facer eu unha recomendación: capítulo 1 da segunda temporada, "Vuelvo enseguida"... Ese é tan bonito como triste, pero merece a pena velo. Un biquiño, e feliz ano! :)

    ResponderEliminar
  4. Ola Paula! Ti coñecíchela antes cá min!
    Algúns capítulos son máis raros cá outros, pero todos resultan sorprendentes (por humanos, e polos xiros inesperados que pegan) e ao final tamén moi cribles. Gústame que falan de emocións e sentimentos, non é un rollo futurista de efectos especiais, e todo transcorre no presente. Cando rematan, resopras e quédaste pensando: "poderiamos chegar perfectamente a isto"...

    Eu tamén os vin todos! :) Este que vos propoño é o que máis redondo me pareceu, e pasan os días e sigo lembrándoo. Non hai nin un segundo nel que sobre. Tamén vin o que ti dis, o de "Vuelvo enseguida", e quedeime de pedra con esa "solución tecnolóxica para aliviar os momentos de duelo" pero, por algún motivo, ao final resultoume un pouco menos crible. "Oso blanco" ou "15 millones de méritos" xogan coa idea dos reality-shows... E todos, absolutamente todos, fan que quedes pensando ata que punto nos pode envilecer a tecnoloxía que xa está invadindo as nosas vidas. Tecnoloxía + Emocións = Meeeedo! Por iso é difícil escoller ou ver só un!

    Un bico Paula, e feliz ano!

    ResponderEliminar
  5. Paula Alonso C.20/1/14

    Acabo de ver un filme e, irremediablemente, tiven a necesidade de volver aquí a facerche unha suxerencia. ¿Por que a ti e por que aquí? Cando vexas a película en cuestión, "Her", entenderás por que me acordei de Black Mirror... (Está na rede en VOSE, xa que en España aínda non se estrenou e non sei se se estreará.) Ahí o deixo! Biquiños!

    ResponderEliminar
  6. Grazas Paula! Gotéame o colmillo coa perspectiva de ver esa "Her"!
    Heiche contar!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...