Hai curtametraxes que merecen verse. Esta, que incluso cheguei a utilizar en clase, é un retrato breve, pero moi claro e contundente, da sociedade enferma na que vivimos. Unha sociedade enferma de materialismos e de falta de valores, e na que chegan a facerse auténticas atrocidades por aburrimento. Por burramia. Por nada... X nada. Iso precisamente é o mellor deste corto, que nos retrata. En canto ao peor... O peor é que está baseado en feitos reais.
Tes 10 minutos para velo?
Fai Clic no cartel!
Chámanlle o "Síndrome do Emperador" porque se cren os reis da casa. Recoñécense enseguida porque son todos iguais. Mozos menores de idade, vagos e tiranos, que lle fan a vida imposible precisamente ás únicas persoas que teñen e que os queren: os seus pais, unha irmá, ás veces incluso un avó... Desde pequenos sempre tiveron máis do que necesitan, e non toleran a palabra "non" porque lles parece que teñen dereito a todo. Padecen un egocentrismo enfermizo, e non coñecen a empatía (que é a capacidade de poñerse no lugar dos demais) nin tampouco o sentimento de culpa. Por iso incluso chegan a sentirse orgullosos do dano que lle fan aos demais. Eles non o saben, pero ao medrar aferrados a esta forma de ser están quedándose sós e botando as súas vidas a perder. Agora que os vistes, agora que sabedes como son, o único que espero é que vós nunca sexades un deles.
Aínda recordo cando nos puxeras fai anos esta curta na clase para analizala, e agora volvéndoa a ver revivo esa sensación de noxo hacia esas persoas que por unha marca, un obxecto ou un intento de ser respetados polos demais poden chegar case a acabar coa vida doutra persoa. Paréceme un moi bo exemplo do que nunca hai que chegar a ser. Gracias por achegárnola.
ResponderEliminar:) Moitas grazas, Lucía! Non sabes como me alegra que ainda te acordes. Xa van aló 4 anos!
ResponderEliminarÁs veces os exemplos negativos son os que máis axudan á hora de elixir o que un quere ser... Ou non ser. A min, mais que noxo, decepcióname. Decepcióname a súa renuncia á vida, o maltrato a todo (incluso a si mesmo), e sobre todo ese proteccionismo ridículo dos pais que se ve ao final, e que axuda a entender algunhas cousas.
Ao mellor, se puidesen verse a si mesmos cando son asi, ata eles sentirían ese noxo, e esa decepción. X nada.
Soy una choromicas, y a mucha honra.
ResponderEliminarY pensar que esto sucede cada día en todo el mundo, pensar que esta sociedad en vez de mejorar empeora a cada paso, pensar y pensar... pero por mucho que lo pienso no logro entender que se pasa por la mente de esos/as jóvenes, es que yo no puedo ni imagirme en su lugar, de veras. Me ha gustado mucho el corto pero esa verdad que representa no puede nada más que darme asco. Ojalá la realidad no fuera esta, y ojalá pagaran por todo lo que hacen sufrir, no sólo a los que maltratan fisicamente sino también por el resto de víctimas que sufren el dolor de ver como arruinan su vida, esa familia que sufre por ellos habitualmente en vano, aunque hay veces que la "suerte" cambia ese futuro que parecía tan claro.
Gracias por no enseñarnos solamente historia, por enseñarnos a ser personas con dos dedos de frente :3
Pd. Y gracias por el Risk y por dejar que MiguiCru entrara en clase hahaha. #SiHayHistoriaEsUnaMañanaProductiva
#SiHayHistoriaEsUnaMañanaProductiva.
ResponderEliminarJajaja! Gústame o "hashtag"! Que digo o "hashtag"?, gústame todo o texto!
Claro que é unha honra ter sensibilidade. E menos mal! O problema está en non tela, en crerse mellor que os demais, ou en apoltronarte no aburrimento de non facer nada por ti mesmo. De non querer aprender e vivir ben a única vida que temos.
Precisamente unha das cousas que máis me gustan cando vexo este corto son eses primeiros segundos, cando o rapaz coa camiseta VIVE (con maiúsculas) a canción "Thunderstruck" de ACDC (calquera de nós querería vivila así), cando marcha apurado e responsable ás súas clases de guitarra, ou cando se achega un segundo a coidar de seu pai (un par de xestos cariñosos) antes de saír á rúa.
É o único momento doce. Todo o demais entristéceme. Pero esas son as pelis que me gustan. As que nos poñen o espello diante. E en gran parte, como dis ti Paula, esa é a penosa realidade que tamén temos.
Ensino eu, ensinades vós, aprendemos todos. :)
Vou descansar.
#NunhaHorasTemosUnhaMañáProdutiva
:)