Saltar ao contido principal

Os Cans Antitanque e o imbécil do río Sar

Hai pouco puxen esta foto na clase de Historia. Unha noticia de hoxe invítame a retomala.



Está claro, é un tanque, pero... Que fai un can aí? E que leva enriba? Na 2ª Guerra Mundial, os soviéticos comezaron a usar cans como método para intentar frear o avance dos tanques nazis na súa invasión da URSS, polo 1941. 

O adestramento era fácil. Quitábaselle a comida aos animais durante días, para despois alimentalos debaixo dun tanque. Os cans asociaban así a comida con estes vehículos e, en canto vían un, botaban a correr cara el. Para portar os explosivos, tal e como vedes na imaxe, poñíaselles unha mochila da que sobresaía unha panca. Ao meterse baixo o carro, esta desprazaríase soltando a equipaxe e permitindo o regreso do can san e salvo xunto aos soviéticos. 

Pero ao poñelo en práctica o plan fallaba moito: os cans aprenderan a situarse baixo tanques parados e non en movemento, polo que moitos asustábanse e non chegaban ao obxectivo. Ademais, como os nazis empregaban un combustible distinto (gasolina) aos dos tanques soviéticos (diesel) usados durante os adestramentos, o fino olfato dalgúns cans levábaos contra os seus propios carros blindados en vez de contra os do inimigo. Outras veces asustábanse coas ametralladoras e era difícil recuperalos. Así que, en vez de abandonalos como arma, foise un paso máis aló e decidiuse pasar a accionar as bombas que portaban os cans en canto estes se aproximasen o suficiente ao tanque inimigo

Clic na foto para velos no campo de combate.

Os soviéticos abandonaron esta brutal práctica en 1942, ao ver o escaso éxito que tiña á hora de causar danos aos nazis, que mesmo chegaron a instalar lanzachamas nos tanques para afastar aos animais e lograr así que non se puideran achegar.

O día que o vimos na clase pensamos no cretino que hai que ser para facerlle algo así a un animal tan fermoso, nobre e leal como un can. Eu mesmo confesei que, de ter que mandar a alguén contra un tanque, mandaría a algunhas persoas antes que a calquera animal. Pensaba, evidentemente, no responsable da ocorrencia de empregar a un cadelo como arma. Pensaba nos estúpidos cazadores que aínda hoxe aforcan aos seus galgos cando deixan de correr o suficiente. Pensaba nos cretinos que son capaces de abandonar un animal e deixalo atrás completamente confuso e desvalido. Pensaba en todos eses que non merecen a compañía nin a mirada limpa e leal dun can

E sen coñecer aínda esta noticia de hoxe, tamén pensaba en quen, tendo a esta fermosísima cadela pastor de apenas un ano, foi ata a beira do río Sar en Padrón, atoulle as patas para que non fose capaz de nadar, e deixona alí soa, co corpo metido na auga, esperando desvalida e aterrada a que a marea medrase. Por azares do destino, a cadela salvouse in extremis grazas a un rapaz que acudiu rápido a socorrer o que parecía un raposo loitando por facer pé na beira do río. Non só a salvou. Ademais denunciou o caso, e decidiu quedarse con ela. E alégrome disto o que non está escrito. Pero o que me pregunto agora é onde estará hoxe ese cretino, e se non haberá unha boa mochila con dez quilos de explosivos para poñerlla no lombo e mandalo a pensar debaixo dun tanque. Quizais así sabería que se sente. 

Podedes ver a noticia facendo Clic na imaxe
Fonte: La Voz de Galicia (clic na imaxe para ir á noticia)
Grazas Mario. Pola acción e a lección.
Longa vida a ti e á túa cadela, que sei ben por quen dará a vida.

Comentarios

  1. Sandra17/11/13

    Eu tamén lle dou as grazas a Mario por salvar a Lila e deséxolle ó mellor os dous, coma tamén desexo que, por favor, se acabe co maltrato animal dunha vez e que a xente se dé conta XA de que os animais senten e sufren coma nós e que teñen dereitos, non son obxectos, son seres vivos.

    ResponderEliminar
  2. que final tan feliz para unha noticia tan triste, e verdade que xa van varios casos pola mesma zona, que pena que non collan a estos energúmenos e os castiguen duramente
    eu que son unha persoa pacífica se vexo alguén facendo unha cousa de ésas estou segura que non me quedaría quieta ainda que saíra perdendo...gracias que aínda queda xente coma este rapaz que ten sensibilidade, por eso eu tamén o felicito e lle desexo que poidan estar moito tempo xuntos e felices él e a súa cadeliña.

    ResponderEliminar
  3. Artai G.18/11/13

    Xa escoitara algo da historia dos sovieticos e dos cans, que foi de onde sairon tantas razas novas, como o doberman me parece... sabia tamen que non tiveran moito exito... pero non o porqué. Menos mal que esto foi así e deixaron aos pobres animaliños tranquilos!

    ResponderEliminar
  4. Ola Artai! Tirando do fío que nos tendes, leo que, ao parecer, o doberman ten a súa orixe algo antes das Guerras Mundiais, durante o século XIX... De feito, a súa historia é ben curiosa tamén: o dono do primeiro doberman tiña unha canceira e era... recadador de impostos!

    ResponderEliminar
  5. Un país, una civilización se puede juzgar por la forma en que trata a sus animales. Mahatma Gandhi

    Preciosa entrada, parabéns!

    ResponderEliminar
  6. Moitas grazas!

    Preciosa é a frase de Ghandi, que nos pon no penoso lugar que, por méritos coma estes, nos corresponde.

    E falando de grandes frases, vén moi ao xeito aquela outra do grego Dióxenes O Cínico, quen dicía: "Canto máis coñezo aos humanos, máis quero ao meu can".

    ResponderEliminar
  7. Silvia24/11/13

    Cada vez que leo algunha noticia sobre animais maltratados ou despreciados, sinto que mo están facendo a min. Non entendo como pode haber mente que sexa capaz de facerlle iso a un can, máis leal e fiel que moitas persoas.
    Penso o mesmo ca ti, oxalá todos que fan iso recibisen o seu merecido.
    Gran entrada, coma sempre.
    Un abrazo, Miguel!

    ResponderEliminar
  8. Ola Silvia! A min pásame algo parecido. Ás veces, coma ti, penso en como me sentiría se mo fixeran a min; pero en moitas ocasións o que sinto é que llo están facendo a alguén que non pode defenderse, como se llo fixeran a un neno pequeno ou a unha persoa maior.

    Eu non teño can, pero teño un amigo que si o ten, e sempre que vou á súa casa, aínda que esa familia xa o faga, o levo de paseo e de xogos un ratiño. Por circunstancias de traballo, e porque a casa non está preto da miña, hai temporadas longas, de semanas ou mesmo un par de meses, que non aparezo por alí. Pero nunca tiven del o máis mínimo reproche. Sempre que volvo, dá igual o tempo que medie desde a última vez, segue a recoñecerme antes de chegar (incluso se chego noutro coche!), e a esperar paciente e leal o seu turno de mimos, paseo e xogo.

    Quen non é capaz de apreciar esa fiel compañía e esa alegre lealdade a proba de bombas, sinxelamente non merece nada.

    Un abrazo ben grande, Silvia!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d