Hai pouco puxen esta foto na clase de Historia. Unha noticia de hoxe invítame a retomala.
Está claro, é un tanque, pero... Que fai un can aí? E que leva enriba? Na 2ª Guerra Mundial, os soviéticos comezaron a usar cans como método para intentar frear o avance dos tanques nazis na súa invasión da URSS, polo 1941.
O adestramento era fácil. Quitábaselle a comida aos animais durante días, para despois alimentalos debaixo dun tanque. Os cans asociaban así a comida con estes vehículos e, en canto vían un, botaban a correr cara el. Para portar os explosivos, tal e como vedes na imaxe, poñíaselles unha mochila da que sobresaía unha panca. Ao meterse baixo o carro, esta desprazaríase soltando a equipaxe e permitindo o regreso do can san e salvo xunto aos soviéticos.
Pero ao poñelo en práctica o plan fallaba moito: os cans aprenderan a situarse baixo tanques parados e non en movemento, polo que moitos asustábanse e non chegaban ao obxectivo. Ademais, como os nazis empregaban un combustible distinto (gasolina) aos dos tanques soviéticos (diesel) usados durante os adestramentos, o fino olfato dalgúns cans levábaos contra os seus propios carros blindados en vez de contra os do inimigo. Outras veces asustábanse coas ametralladoras e era difícil recuperalos. Así que, en vez de abandonalos como arma, foise un paso máis aló e decidiuse pasar a accionar as bombas que portaban os cans en canto estes se aproximasen o suficiente ao tanque inimigo.
Clic na foto para velos no campo de combate.
Os soviéticos abandonaron esta brutal práctica en 1942, ao ver o escaso éxito que tiña á hora de causar danos aos nazis, que mesmo chegaron a instalar lanzachamas nos tanques para afastar aos animais e lograr así que non se puideran achegar.
O día que o vimos na clase pensamos no cretino que hai que ser para facerlle algo así a un animal tan fermoso, nobre e leal como un can. Eu mesmo confesei que, de ter que mandar a alguén contra un tanque, mandaría a algunhas persoas antes que a calquera animal. Pensaba, evidentemente, no responsable da ocorrencia de empregar a un cadelo como arma. Pensaba nos estúpidos cazadores que aínda hoxe aforcan aos seus galgos cando deixan de correr o suficiente. Pensaba nos cretinos que son capaces de abandonar un animal e deixalo atrás completamente confuso e desvalido. Pensaba en todos eses que non merecen a compañía nin a mirada limpa e leal dun can.
E sen coñecer aínda esta noticia de hoxe, tamén pensaba en quen, tendo a esta fermosísima cadela pastor de apenas un ano, foi ata a beira do río Sar en Padrón, atoulle as patas para que non fose capaz de nadar, e deixona alí soa, co corpo metido na auga, esperando desvalida e aterrada a que a marea medrase. Por azares do destino, a cadela salvouse in extremis grazas a un rapaz que acudiu rápido a socorrer o que parecía un raposo loitando por facer pé na beira do río. Non só a salvou. Ademais denunciou o caso, e decidiu quedarse con ela. E alégrome disto o que non está escrito. Pero o que me pregunto agora é onde estará hoxe ese cretino, e se non haberá unha boa mochila con dez quilos de explosivos para poñerlla no lombo e mandalo a pensar debaixo dun tanque. Quizais así sabería que se sente.
Podedes ver a noticia facendo Clic na imaxe.
Fonte: La Voz de Galicia (clic na imaxe para ir á noticia) |
Grazas Mario. Pola acción e a lección.
Longa vida a ti e á túa cadela, que sei ben por quen dará a vida.
Eu tamén lle dou as grazas a Mario por salvar a Lila e deséxolle ó mellor os dous, coma tamén desexo que, por favor, se acabe co maltrato animal dunha vez e que a xente se dé conta XA de que os animais senten e sufren coma nós e que teñen dereitos, non son obxectos, son seres vivos.
ResponderEliminarque final tan feliz para unha noticia tan triste, e verdade que xa van varios casos pola mesma zona, que pena que non collan a estos energúmenos e os castiguen duramente
ResponderEliminareu que son unha persoa pacífica se vexo alguén facendo unha cousa de ésas estou segura que non me quedaría quieta ainda que saíra perdendo...gracias que aínda queda xente coma este rapaz que ten sensibilidade, por eso eu tamén o felicito e lle desexo que poidan estar moito tempo xuntos e felices él e a súa cadeliña.
Xa escoitara algo da historia dos sovieticos e dos cans, que foi de onde sairon tantas razas novas, como o doberman me parece... sabia tamen que non tiveran moito exito... pero non o porqué. Menos mal que esto foi así e deixaron aos pobres animaliños tranquilos!
ResponderEliminarOla Artai! Tirando do fío que nos tendes, leo que, ao parecer, o doberman ten a súa orixe algo antes das Guerras Mundiais, durante o século XIX... De feito, a súa historia é ben curiosa tamén: o dono do primeiro doberman tiña unha canceira e era... recadador de impostos!
ResponderEliminarUn país, una civilización se puede juzgar por la forma en que trata a sus animales. Mahatma Gandhi
ResponderEliminarPreciosa entrada, parabéns!
Moitas grazas!
ResponderEliminarPreciosa é a frase de Ghandi, que nos pon no penoso lugar que, por méritos coma estes, nos corresponde.
E falando de grandes frases, vén moi ao xeito aquela outra do grego Dióxenes O Cínico, quen dicía: "Canto máis coñezo aos humanos, máis quero ao meu can".
Cada vez que leo algunha noticia sobre animais maltratados ou despreciados, sinto que mo están facendo a min. Non entendo como pode haber mente que sexa capaz de facerlle iso a un can, máis leal e fiel que moitas persoas.
ResponderEliminarPenso o mesmo ca ti, oxalá todos que fan iso recibisen o seu merecido.
Gran entrada, coma sempre.
Un abrazo, Miguel!
Ola Silvia! A min pásame algo parecido. Ás veces, coma ti, penso en como me sentiría se mo fixeran a min; pero en moitas ocasións o que sinto é que llo están facendo a alguén que non pode defenderse, como se llo fixeran a un neno pequeno ou a unha persoa maior.
ResponderEliminarEu non teño can, pero teño un amigo que si o ten, e sempre que vou á súa casa, aínda que esa familia xa o faga, o levo de paseo e de xogos un ratiño. Por circunstancias de traballo, e porque a casa non está preto da miña, hai temporadas longas, de semanas ou mesmo un par de meses, que non aparezo por alí. Pero nunca tiven del o máis mínimo reproche. Sempre que volvo, dá igual o tempo que medie desde a última vez, segue a recoñecerme antes de chegar (incluso se chego noutro coche!), e a esperar paciente e leal o seu turno de mimos, paseo e xogo.
Quen non é capaz de apreciar esa fiel compañía e esa alegre lealdade a proba de bombas, sinxelamente non merece nada.
Un abrazo ben grande, Silvia!