Saltar ao contido principal

As tiras cómicas de Liniers

Enriqueta odia os deberes de matemáticas, o ruído dos bechos cando os pisan e tamén que os seus familiares lle digan que está grande. En cambio, gústanlle as aventuras, as cousas sinxelas, ler libros, e compartir a vida co seu gato Fellini ou incluso cun osiño de peluche ao que chama Madariaga. Con eles, e tamén con miles de lectores, comparte sempre breves pero intelixentes reflexións. Capaces de facerche pensar, de reconciliar coa vida, ou simplemente de roubarche un sorriso. Como fan os bos libros. E de mostra, algunhas tiras:










Menos mal que nos quedan os libros, os animais e a imaxinación.
O mundo sería menos soportable sen eles.

Enriqueta é un personaxe do debuxante arxentino Liniers (Ricardo Siri). As súas tiras publícanse no diario arxentino La Nación, pero baixo o título "Macanudo" tamén podedes atopar varios libros que as recopilan.

Comentarios

  1. Sandra11/11/13

    Encántanme!! :-)

    ResponderEliminar
  2. Ana Gesteira, vía Facebook12/11/13

    Macanudo!

    ResponderEliminar
  3. Vitoria, vía Facebook12/11/13

    "Todo lo que puedes imaginar es real" - Pablo Picasso e Enriqueta.

    ResponderEliminar
  4. Silvia. vía Twitter12/11/13

    Jajaja que boas as imaxes!

    ResponderEliminar
  5. Larissa12/11/13

    Ola, Miguel! Son Larissa, non sei se te acordas de min, gústame moito Enriqueta e Fellini,estivemos facendo debuxos en plástica, e eu debuxeinos,que coincidencia non si?
    Un saúdo :)

    ResponderEliminar
  6. Ola Larissa! Menuda sorpresa! Claro que si! Como non me vou acordar? Non sabía que a ti tamén che gustaban Enriqueta e seu gato Fellini, e moito menos que os debuxaras! Pero agora que o sei, penso pasarme un día por esa aula de Plástica para velo! Se o teu debuxo é tan grande como penso, ao mellor podemos ata facernos unha foto con eles dous! Espero que che ilusione a idea!

    Un abrazo moi moi grande, Larissa!
    :)

    ResponderEliminar
  7. David G.12/11/13

    Xa volvo a aparecer por aquí Miguel. Por fin podo volver a pasarme.
    As tiras cómicas son xeniales, gustáronme moito. E con algunha que outra síntome identificado, jaja.
    Un saúdo e un abrazo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...