Saltar ao contido principal

United 93

O 11 de setembro de 2001 catro avións foron secuestrados con pasaxeiros.
Tres alcanzaron os seus obxectivos; o voo United 93 non.


Ás 8.42 horas, con retraso, un Boeing 757 despega de New Jersey cara San Francisco. A bordo, aínda que ninguén o sabe, van catro terroristas de Al Qaeda sentados en Primeira Clase, moi preto da cabina. Ás 9.28 os pilotos emitían un May Day ou sinal de alerta. O avión xa estaba secuestrado. A última persoa que o viu en voo foi un labrego: segundo conta, o avión descendeu a gran velocidade, xirou ata poñerse coa panza cara arriba, e pasou por riba perdéndose tras as árbores...

Esta é a brillante película que narra a historia daquel día.

E Clic AQUÍ, para escoitar o útimo son que, desde o United 93, puido chegar á torre de control.

Comentarios

  1. Pedro, vía Facebook12/10/13

    Trepidante

    ResponderEliminar
  2. Hai momentos da película, nos que sentes que vas nese avión, e te preguntas a ti mesmo que vas facer. Trepidante, e tamén intensa. Se non a vistes, "gustaravos" ver ese día desde aló arriba...

    ResponderEliminar
  3. PaulaLó&MiguiCru8/11/13

    Acabamos de ver la película, y la verdad que el modo en el que se comportan los pasajeros nos pareció increíble, inquietante, escalofriante, con esa sangre fría que juraría que cualquiera de nosotros no sería capaz de tener. Esas escenas te mantienen con la mente pensando constantemente, en que harías tú, cuales serían tus últimas palabras a tus seres queridos, sabiendo que morirás. Si hacerlo o no, si levantarte y luchar por tu vida y por las del resto del mundo que corren peligro, o sentarte a esperar aquello que parece inevitable. Realmente nos ha gustado, pero no podemos evitar sentir ese dolor y esa tristeza de que esto no haya sido tan sólo una película, sino que de verdad haya habido tantas vidas perdidas.

    ResponderEliminar
  4. Completamente de acordo! Describídelo moi ben. Para min, se un mérito ten esta peli é precisamente que te mete nese avión, que fai que sintas a túa vida secuestrada e que obriga a pensar como reaccionarías: cos secuestadores, co resto dos pasaxeiros, e incluso, como vós dicides, cos familiares que sabes que non vas volver a ver...

    É verdade que ao final queda unha sensación amarga. Pero, por outra parte... Que ben que haxa unha peli así de boa e seria para contar unha historia tan grande coma esa.

    Estou contentisimo: de que vos gustase, e de compartila aquí xuntos. Grandes! :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...