A atleta 10

Tiña 14 anos e medía apenas metro e medio. Pero ela soa fixo cambiar todos os marcadores electrónicos que existían para a ximnasia artística ao lograr o primeiro 10 da historia deste deporte, nos Xogos de Montreal 1976. E ese 10 era a nota media da emitida por todos os xuíces alí presentes!

Para valorar esa Beleza nada mellor que velo, cun Clic na imaxe

O marcador só chegaba ata 9.95 como máximo, así que tiveron que poñerlle 1.00 porque non había díxitos dabondo para a verdadeira calificación do seu exercicio. A atleta rumana Nadia Comaneci foi a primeira ximnasta da Historia en lograr esta calificación perfecta. Como se diría metaforicamente, rebentou o marcador.

Ata seis veces máis foi capaz de repetir esa puntuación neses mesmos Xogos Olímpicos ante un público completamente atónito polo momento histórico que estaba presenciando. Outro dos exercicios nos que o logrou foi en Barra de Equilibrio, onde a rumana volveu demostrar unha elasticidade, unha axilidade e un control do corpo digno de admiración.

Clic na imaxe para vela en acción!

Sería fácil e estúpido dicir que Nadia tiña talento. Claro que o tiña. Tiña unha técnica exquisita, escollía exercicios de máxima dificultade, e executábaos á perfección. A súa destreza era sobrenatural. Pero detrás do talento e das accións sobresaíntes, sexa deporte ou non, o que hai en realidade (sempre) son horas e horas e horas de traballo, esforzo, constancia e moita dedicación (desde os 6 anos!). Como di Rafael Nadal, sen sufrimento non hai felicidade. Ou como dixo a propia Nadia Comaneci tratando de explicar o seu éxito:

"O traballo duro faino máis fácil, ese é o meu segredo, por iso sempre gaño"

E agora, a Historia. 

Porque sempre hai unha relación coa Historia! 

Ao rematar aqueles Xogos do 76 Rumanía era unha ditadura comunista, aínda en plena Guerra Fría contra Occidente. Había que aproveitar este éxito, e incluso presentalo ao mundo como exemplo dos logros do país. Por iso, Nicolas Ceaucescu, o sanguinario ditador rumano, aclamouna e concedeulle o título de "Heroe socialista do traballo". Déronlle casa, coche e un salario mensual, e convertérona no maior símbolo propagandístico do país. Xa sabedes, onde hai éxito sempre hai voitres. 

Tras nove medallas olímpicas, Comaneci retirouse con 19 anos. Recluída na súa casa de Rumanía, non tardou en percatarse da falta de liberdade que sufría naquel país. A ditadura volvérase tan brutal, cruel e represiva, que en 1989, con 28 anos, Nadia acabou fuxindo do país xunto a outros seis atletas rumanos. Fixérono a escondidas, coa axuda dun mercenario, camiñando a escuras polo monte durante seis horas ata chegar á fronteira con Hungría. A campiona foi unha máis dos 20.000 rumanos que escaparon como puideron dunha ditadura asfixiante, que se negaba a reforma algunha, que cometía xenocidio cos húngaros do país e que ordenaba disparar contra calquera manifestación do pobo. Despois de todo o conseguido (e tamén, claro, de que os seus adestradores se fugaran aproveitando unha xira polo estranxeiro), Comaneci viu como o goberno violaba a súa correspondencia persoal, controlaba a súa vida íntima e lle negaba toda posibilidade de adestrar a un equipo de Occidente, ou mesmo de viaxar como turista a outro país. Por iso, o mesmo día que cruzou a fronteira, falou como só saben falar as persoas que coñecen o que realmente importa na vida:

"Acabo de deixar atrás un confortable apartamento, un coche e unha seguridade financieira, 

pero non hai nada que valga máis que a liberdade"

Palabra de gañadora.

Nadia Comaneci logrou chegar a Estados Unidos, como fixera o seu adestrador uns anos antes. Alí formou familia e aínda hoxe segue ligada ao mundo da ximnasia artística. Ten unha fundación de axuda á infancia, e desenvolve gran parte dos seus proxectos na súa Rumanía natal. Onde, xa sen ditador (deposto e executado só uns días despois da nosa fuga), segue sendo a heroína que merece.

Espero que vos gustara esta historia. 

Xa había tempo que non caía unha de deporte!