Hai pelis que buscan tocar as emocións. Esta é unha. Agárrate.
Clic na imaxe!
Como un recordo da nenez pode axudar a cambiar radicalmente a vida de 7 almas?
A que vén esa carreira por atopar 7 persoas en apuros, sen unha segunda oportunidade?
Por que esa mirada triste e nostálxica, como se a vida fose un peso insoportable?
Que razóns pode haber para trazar un plan así?
"Seis mil millóns de persoas no mundo. Seis mil millóns de almas...
E a veces só necesitas de unha"
E a veces só necesitas de unha"
Esta película es innegablemete increíble. Todos los factores hacen que ésta sea un verdadero peliculón. Una vez más, uno de los facores clave es la grandeza con la que Will Smith transmite los sentimientos, como nos eriza la piel, como sentimos su mirada atravesándonos, este hombre logra hacernos sonreír, llorar, estremecernos, perdernos e incluso asombrarnos de nuevo con su gran trabajo. Luego el guión, dios mío, es una historia que lo dice todo, que transmite todo! Engancha quieras o no, tiene un comienzo fulminante e imposible de olvidar: " -911 emergencias. +Necesito una ambulancia. -En el 9212 de la tercera oeste, en los Ángeles. +Habitación 2. -¿Cuál es la emergencia?. +A habido un suicidio. -¿Quié es la victima?. +YO"
ResponderEliminarEs un guión que encierra sentimientos, verdades, que encierra la vida y lo que podemos llegar a hacer en un momento de locura.
Es una pelí que me llegó al alma (nunca mejor dicho), y que vería una y otrs vez.
Pd. Gracias por tus clases Miguel, sin duda eres un gran profesor y tus clases hacen que las mañanas sean más felices, y haces que recuerde un poco más como eran las cosas en mi antiguo instituto. Maravilloso tu blog :)
Algunha vez se lle criticou a Will Smith as caras que pon nesta peli, ou esa mirada extremadamente apenada que mantén ao longo das dúas horas. A min paréceme que se non a tivera, esta historia non resultaría para nada crible. Como ti dis Paula, transmite. Fainos chegar perfectamente as emocións que tería calquera boa persoa no seu lugar: pérdida, culpa, baleiro, entrega, amor, sacrificio...
ResponderEliminarAparte de potente, é moi curioso que a peli empece con ese diálogo, verdade? Hai que estar moi seguro da calidade dun guión para empezar unha peli desvelándonos parte do seu final... Repito: parte! E por certo... Creo que ao director nada lle gustaría máis que escoitar dicir da dúa peli "que chega á alma". :)
PD: Non sabes que ilusión me fixo este comentario Paula. Xa pagou a pena falar da peli. :) Moitísimas gracias: polo que pensas, e moi especialmente por dicirmo ou facermo chegar. Cando nunha clase non hai só esquemas, imaxes ou Historia, senón tamén pequenas doses de felicidade (un sorriso, un guiño, unha emoción, unha novidade, un reto, un xogo...), é sen dúbida porque todos nos sentimos a gusto nelas. Ti, vós, e tamén eu. Para un profe non hai nada mellor que unha clase con persoas contentas de estar nela. Así que tamén ti alegráchesme a mañá... En canto ao blog, este é un bo exemplo de que os comentarios son realmente os que o fan marabilloso. :)
Sempre digo que o difícil das películas, da música ou dos libros é provocar unha emoción. Ben sexa unha boa risotada das que fan doer a mandíbula, un sentimento de "esta noite son capaz de ir a por TODO", unha ollada aos brazos vendo como se lle poñen a un os pelos de punta, ou notar ese nó na garganta que precede a uns ollos a piques de chorar. Da igual cal sexa. Emocionar de verdade, coa ficción, é realmente difícil. Por iso "Siete Almas" se che mete dentro, porque o consegue, e un non pode escapar de todas as sensacións que lle recorren o corpo ata moito despois de ter rematado a película. De repente un está con Ben/Tim correndo baixo a choiva, e humedécenselle os ollos. Ve como el chora, e nota ese nó na garganta do que falaba antes. Agarda con el a que a doutora lle de unha resposta á pregunta máis importante da súa vida, e entón, cando toda esperanza se converte nun número, nunha porcentaxe, desátase ese nó. E chora. O espectador chora con el de maneira inevitable.
ResponderEliminarA vida non é facil sempre, e ás veces hai que buscar a fórmula pra darlle a volta ós problemas e pra derribar muros. Porque sempre hai unha fórmula, sempre, sempre... pero en ocasións, ademáis, un precisa axuda de xente boa, como Tim, pra descifrala. E a min, a xente boa, aínda me emociona.
Grazas polas recomendacións, como sempre. :)
No preciso instante no que P. tecleaba aquí as súas palabras e emocións sobre a peli de Will Smith, sen que PaulaLó (ver primeiro comentario nesta entrada) puidera imaxinalo, eu tiña nas mans unha selección de sete ou oito críticas do II Concurso CineHistoria, para elixir só tres. Entre esas sete ou oito estaba tamén un marabilloso texto escrito baixo o pseudónimo Anthony Kiedis. Cando hoxe, na aula, con todo o público expectante, tocou desvelar a identidade do gañador do concurso, soubemos que ese Anthony Kiedis non era só o nome do vocalista de Red Hot Chili Peppers, senón tamén o alcume baixo o cal se agochaba PaulaLó. Así que limos a súa crítica, démoslle unha máis que merecida ovación de aplausos, e convidámola a espremer o dereito a escoller, como gañadora, a súa peli-premio. Non o pensou un segundo. Entre os tres títulos posibles, PaulaLó ergueuse do seu sitio, moveuse decidida cara as pelis e dixo con voz firme: "quiero [ir] En Busca De La Felicidad"...
ResponderEliminarE foise, unha vez máis, con Will Smith erizándolle a pel.
No preciso instante no que P. tecleaba aquí as súas palabras (que agora descubro), o azar tecía títulos de pelis, tempos, persoas e historias, dunha maneira que pode asustar... ou roubar sorrisos.
Este é o meu. :D
"Como veis, el Universo tiene un plan, y ese plan está siempre en movimiento.
ResponderEliminarUna mariposa agita sus alas y empieza a llover.
Es un pensamiento aterrador pero también es algo maravilloso.
Todas las pequeñas piezas de la máquina, funcionando constantemente... asegurándose de que termines exactamente donde deberías estar, exactamente cuando se supone que debes estar ahí.
El sitio correcto.
En el momento adecuado."
;)
Estoy sonriendo como una tonta al leer esta extraña y maravillosa coincidencia, no sabía nada de esto hasta ahora que me puse a ver las recomendaciones de pelis del blog una vez más :)
ResponderEliminarSupongo que el mundo está hecho de casualidades, y esta ha sido una hermosa casualidad P.
Muy orgullosa de haber resultado la ganadora de entre tantas críticas y muy triste por dar comienzo a este curso y no tener historia contigo Miguel. Recuerdo que una vez nos preguntaste "¿Qué profesores os han marcado más?" y yo dije dos, pues ahora ya sois tres. Gracias y más gracias.
Siempre escribiré y siempre buscando el momento y la inspiración adecuada y la felicidad.
Pd. Me encanta este cambio de look que le has dado al blog, suerte en esta nueva etapa!
Estiven tentado a dicirche algo así: Paula, pásate por 7 almas! Pero pareceume que se o facía, esta xa nunca sería unha desas fermosas casualidades das que está feito o mundo :). E hoxe, tres meses despois, alégrome de que o azar, os recordos e as ganas de cine te trouxeran ata esta moeda para facerche sorrir. Incluso para sorrir como unha tonta (eses son sorrisos de verdade).
EliminarBótovos moito de menos, e a tristeza é compartida. Tiñamos unha clase "potente". Pero non vos preocupedes. Buscarémonos. Como se busca a felicidade...
Grazas PaulaLó. Polas cariñosas palabras, e por axudarme a convertir esta moeda que só falaba dunha peli, nalgo de incalculable valor. :)