Saltar ao contido principal

Noite estrelada, con Van Gogh... e interactiva

"Por fin, o ceo estrelado pintado na noite mesma"Vincent Van Gogh.


Van Gogh soñaba con captar toda a intensidade das estrelas, e os efectos da luz na escuridade. Logrouno en 1888 con esta "Noite estrelada sobre o Ródano", cando xa vivía en Arlés, pouco antes da automutilación e de ser internado no sanatorio. Gústame moitísimo esta Noite, moito máis que a outra que pintou. Nela están os seus trazos característicos: cores intensas (que buscan contrastes marcados), pinceladas longas e vivas (para dar forza e emotividade), e unha paisaxe enmarcada nunha composición ampla (a parella, o negro Ródano, a cidade cos farois acesos, e a inmensa luz das estrelas). Pero nesta ocasión, a pintura non transmite aínda tormento, nin loucura, nin a inestabilidade emocional que sufría Vincent. Moi ao contrario, hai equilibrio, calma, silencio... tranquila sensibilidade. Ao fondo, ata se distingue ben a Osa Maior, esa que semella un cazo ou carro, e que é a constelación máis visible do hemisferio Norte. Védela...?

Pois agora que as Perseidas converten as noites de agosto no mellor espectáculo pirotécnico que existe (100 meteoros visibles á hora!), é o mellor momento para saír á procura de espléndidas noites estreladas. Así que se podedes, facédevos cun planisferio celeste, xirade o disco branco ata situalo na data e hora correspondentes, e buscade no noso ceo a mesma Osa Maior que Van Gogh retratou por fin aquela noite de 1888, desde a ventá da súa casa amarela, á beira do Ródano. Cun pouco de sorte, o xenial pelirroxo faravos un guiño desde aló arriba, en forma de Perseida... Acaso transmutado en estrela fugaz.

E se non tedes un destes planisferios, Don't worry!
Clic na foto, e vivide as estrelas en Versión Interactiva!

Comentarios

  1. Vitoria19/8/13

    Desde o punto de vista das estrelas o espectáculo consiste en ver pasar desexos fugaces...
    ;-)

    ResponderEliminar
  2. Ou tamén en preguntarse o nome dos insignificantes puntiños que brillan ao lonxe, na inmensa noite do universo... Desde o seu punto de vista. :)

    http://sociedad.elpais.com/sociedad/2013/07/23/actualidad/1374582829_839160.html

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...