Nagasaki, ou a brutalidade humana

"Eu vino, eu vivín o horror daquel día". O ruído dos avións, a brutal explosión no aire, a luz cegadora e unha onda de 4.000º de calor expandíndose pola superficie a 1.000 kms/h. Hai 68 anos, un 9 de agosto, só tres días despois de Hiroshima, 300.000 persoas en Nagasaki sufriron a bomba atómica.

Tras tres intentos frustrados pola mala visibilidade, e cada vez con menos combustible, aquela mañá, os dous avións estadounidenses encargados da misión, deciden irse ao obxectivo 3: Nagasaki. O ceo está cuberto e apenas hai visual, pero teñen decidido lanzala por radar. Abaixo, unha cidade do tamaño do Vigo actual, traballa ou prepara a primeira comida do día. Algúns escoitan o ruxido dun avión, pero as alarmas non saltan porque son confundidos con avións meteorolóxicos.

Desde 8.800 metros de altitude, ás 11.02, alguén no Bockscar apreta o botón. Xa non hai volta atrás. Abaixo ninguén pode imaxinar o que están a punto de vivir. Fat Man, era o seu nome clave: 5.000 toneladas de bomba atómica co dobre de potencia que a de Hiroshima desplomáronse sobre a cidade. A só 500 metros de altitude, detonouse. Desde os dous avións da misión, en absoluto silencio radiofónico, captouse a repentina e impresionante nube atómica:

Debaixo, o inferno. 40.000 persoas vaporizadas ao instante. E o silencio máis absoluto que poidamos imaxinar. 70.000 feridos en estado de shock, co corpo queimado, erguen a mirada buscando unha explicación. Arredor, a cidade que coñeceron xa non existe. Hai corpos preto, entre restos de edificios. Unha muller achégase á que parece a súa propia nai. Recoñécea por un dente de ouro. Pero cando a colle da man, o corpo desfaise diante dos seus propios ollos. Os nenos corren desorientados, apenas con pel, chorando e chamando fóra de si polas súas nais. Moitos teñen os ollos colgando sobre o nariz. As unllas derretidas. As roupas incrustadas no corpo... E de repente, a choiva negra. Esas imaxes dan moito máis a medida do que é unha bomba atómica, que esa outra que sempre nos venderon, tomada desde os avións que a deixaron caer. Esas escenas, están gravadas para sempre na memoria de quen as viviron. Se as buscamos, aparecen.

Son tan duras que non me atrevo a poñelas aquí. Con velas unha vez, abóndame. Pero se queredes ter a educativa experiencia de velas, AQUÍ atoparedes o que non quixeron que o mundo vise. 100.000 mortos inmediatos, dúas cidades arrasadas e miles de vítimas afectadas pola radiación. Moitos, nunca volveron poder vivir coma antes, e mesmo foron discriminados por ser sospeitosos de portar radiación. 

Cinco días despois de Nagasaki, o emperador Hirohito transmitiu pola radio a rendición incondicional do Xapón. E a fin de semana seguinte, a revista estadounidense Time saía á rúa con esta portada, na que o sol nacente da bandeira xaponesa aparece tachado.

Houbo moito conto. Durante anos, fixéronnos crer que o uso das bombas atómicas estaba xustificado: había que evitar unha guerra máis longa, aforrábanse vidas de moitos soldados, e todo iso... Por suposto, as mulleres, os nenos, as persoas que se verían afectadas nunca foron un obstáculo. Danos colaterais, dixeron nos seus despachos, mirando para outro lado. Hoxe coñecemos o alcance real deses danos. Pero ademais sabemos tamén que a decisión de usar a bomba atómica por parte de EE.UU. non perseguía só a fin da guerra, senón evitar a invasión soviética de Xapón. Por iso precisamente o 9 de agosto se lanzou a segunda bomba. Porque Stalin declarara a guerra un día antes, e avanzaba xa cara aló. Por outra parte, empregar esta arma era demostrar ao resto do mundo (incluída a URSS) todo o poderío militar de EE.UU. Cando os xaponeses acordaron rendirse incondicionalmente aos estadounidenses, non foi polas bombas atómicas, foi polo medo a caer baixo o dominio de Stalin. 

Quizais vos guste ver "Nagasaki, a bomba olvidada".

Para non olvidar que hai xente que padece aínda os efectos daquela burrada...

E porque 9 países do mundo dispoñen hoxe de bombas atómicas como a daquel negro día.