Frotade os ollos os que ides a Barcelona este mes. Acabo de ler que Chema Madoz expón na Casa Milá, de Gaudí, que visitaredes. E menuda guinda! Porque as fotos de Chema son... Cómo dicilo? Poesía visual. Madoz colle o obxecto máis cotiá que poidades imaxinar, e coa súa creatividade modifícao levemente ata amosarnos a súa alma oculta. Esa que nós non adoitamos ver. Unha mostra?
Extrañeza, sorpresa, sorriso... Así reaccionamos cando descubrimos a orixinal e irónica asociación de ideas contida en cada foto. Os obxectos son cotiás, pero o seu sentido convértese de pronto nalgo novo e sorprendente... Que non precisa nin de título.
Todo está diante nosa, só hai que saber mirar.
Máis, AQUÍ.
Que necesaria a mirada de quen ve no fondo oscuro dunha paelleira un cosmos estrellado!
ResponderEliminarOs obxetos rebélanse, non obedecen, queren ser outras cousas... e Chema Madoz en lugar de reprimilos, anímaos e fotografíaos...
Creo que foi Paul Klee, quen dixo que a arte non busca reproducir o que vemos, senón precisamente facer visibles aquelas cousas que non sempre o son.
ResponderEliminarImaxinación = Liberdade.
Bendita rebelión!
¡que fotos mais orixinais! mentras as estás vendo non se che vai o sorriso, seguro que o pasaredes moi ben vendo a exposición.
ResponderEliminarEstar nunha exposición de Chema Madoz é exactamente así: ir de sorriso en sorriso. E cando por fin saes á rúa, daste conta de que o fas buscando atento calquera signo de pequena rebelión nos obxectos... :)
ResponderEliminarNon vos perdades un paseo pola súa web, facendo clic sobre o nome do artista, na primeira liña do texto da entrada.