Saltar ao contido principal

JASP... A Historia vale!

A vida é como ver os Simpson: a máis cultura, mellor entendes. E nese propósito de entender as cousas da vida (... ou as dos Simpson), saber Historia é unha axuda grande. Hoxe traio un exemplo...

Onde estabades en 1996? Os meus alumnos creo que nacendo, ou próximos a facelo, así que a moitos non vos sonará o anuncio. Pero a outros si, desde logo. Para que vos situedes no tempo, daquela eu estaba empezando a carreira. E coma min, moitos. España empezaba a cambiar (...parezo un capítulo de "Cuéntame"), ao ir aparecendo unha xeración de mozos moito máis preparada que a dos seus pais, e con terribles ganas de comerse o mundo. Foi entón, naquel preciso momento dos noventa, cando Renault, nos sorprendeu cun anuncio que parecía feito á medida daqueles mozos: o do primeiro modelo Clio (nótase o paso dos anos, verdade?), ou tamén chamado "anuncio JASP". A fotografía correspóndese coa versión para a prensa; a versión para a tele, facendo Clic na imaxe.


Querían así vendernos que o Clio debía ser o noso coche, pois tamén el era JASP: novo, pero sobradamente preparado. O caso é que aquel anuncio pegou forte entre os mozos.  E algún tempo despois, estudando Historia, sorprendinme moito ao descubrir que JASP non era unha rara idea nova, senón unha enxeñosa modificación dunhas siglas xa creadas no pasado: WASP. En Estados Unidos este era o nome co que se recoñecía a un grupo de cidadáns puritanos e intolerantes, que se crían superiores a todos os demais. Eran os WASP (White, Anglo-Saxon, Protestant). É dicir, brancos descendentes de europeos do norte. Pero racistas.

En Renault, cambiaron tan só unha letra para dar un novo significado, moito máis agradable e positivo que o anterior. E desta maneira, como daquela, lograron algo relativamente complicado: que un grupo concreto de xente nos recoñecéramos (ou quixéramos facelo) con tan só catro letras... e de paso, cun modelo de coche. Daqueles WASP non queda moito, afortunadamente. E en canto a aqueles JASP... Era mentira: nunca estaremos sobradamente preparados!

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...