Saltar ao contido principal

Imposible?

Deporte, Cine, Música, Épica.

O deporte é o derroche espontáneo de forza, polo tolo pracer de superar os límites
Ortega y Gasset
Para descubrir os límites do posible é preciso aventurarse un pouco máis alá, cara ao imposible
Arthur C. Clarke


Para os sedentos de máis saudable testosterona, clic ACÓ e ACÁ.

Comentarios

  1. Impresionante o vídeo, eu son adicto aos deportes extremos, son capaces de proporcionarte as mellores sensacións do mundo, aínda que tamén as peores, pero quen non arrisca..

    ResponderEliminar
  2. ... non se mata!

    Estou moi de acordo.
    Pero... engado unha opinión:
    Deporte extremo si, pero extremando as precaucións.

    Un día chamáronme para facer puenting aínda que non me atrevín... a min xa me parece deporte extremo velo pola tele...

    ResponderEliminar
  3. Ás veces por moitas precaucións que tomes.. eu cando fago descenso sempre vou ben cuberto e aínda así non me librou ninguén dunhas cuantas fracturas.. Deberían de botar máis deste tipo de deportes pola televisión

    ResponderEliminar
  4. Totalmente de acordo, Diego! Se un día gravas un dos teus descensos, avisa que o vemos.

    Eu tamén teño debilidade pola bici:
    http://moedasparacaronte.blogspot.com.es/2011/07/bici-extrema.html

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...