Saltar ao contido principal

El indomable Will Hunting

Will posuía un don: tiña unha intelixencia apabullante. Pero tamén un montón de medos e condicionantes que non o deixaban medrar, como unha infancia turbia, a vida que levaba no barrio, ou algúns problemas coa lei. En realidade,  Will era un macarrilla


Ata que, tras resolver varios problemas matemáticos mentres limpa nun edificio universitario, alguén dalle a oportunidade de reconducir a súa vida. Entón Will, tan brillante como faltón, tan duro como cagado de medo, terá que empezar a elixir entre a súa vida de sempre (traballos fáciles, amigos, copas, broncas) ou as enormes e descoñecidas posibilidades que o seu talento lle ofrece. 

Hai moitos momentos brillantes nesta película... AQUÍ, comparto o que máis me gusta: Will, en plan desafiante, coa única persoa que saberá axudarlle: un peculiar profesor e terapeuta. Ou como diría el, cun "puto comecocos". Quizais só un xenio pode facer pensar e sentir a outro xenio.

Se tedes tempo e ganas, atoparédela fácil en internet, pois é do ano 1997 (recibiu dous Óscar). E senón, por suposto, préstoa con gusto, porque estou seguro de que deixará pegada en vós.

Comentarios

  1. Un dos Oscars foi para os dous guionistas, dous nenos prácticamente, Matt Damon e Ben Affleck que son amigos de toda a vida e escribiron esta obra en formato de película de acción pero os productores fixeron que cambiaran de idea e orientaran o guión hacia o drama... Gus Van Sant tamén foi escollido polos dous actores para dirixir a película. Boa peli e mellor director... se quereres ver algo máís de Van Sant empezade por ''Elephant'' e acabade por ''Gerry''.

    ResponderEliminar
  2. Pois mira: eu non sabía que eles escribiran o guión pensando nunha película de acción... O cambio foilles perfecto! De feito, ese ano gañaron o premio Oscar ao mellor guión orixinal... ademais do de mellor actor secundario para Robin Williams.

    Que non está mal, non? Sobre todo, tendo en conta que naquela edición estaba a película "Titanic", que levaría practicamente todos os premios (once!).

    pd: Por certo, eses dous amigos tan novos, escribindo un guión a medias... lémbranme a certos cineastas que eu coñezo, nos seus inicios... :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...