Saltar ao contido principal

Jethro Tull: Rock e Revolución Agraria

Jethro Tull era unha banda de rock sen nome, ata que un axente afeccionado á Historia lle puxo este antes de actuar nun local de Londres. Alí gustaron tanto que foi o primeiro local que os chamou para que volveran tocar, polo que decidiron quedar co nome. Desde entón a hoxe, Jethro Tull, un dos grupos máis antigos de rock aínda en actividade, conta trinta discos e máis de oitenta millóns de copias vendidas en todo o mundo. Nos anos 70, a súa fama foi tal que tiveron que encher catro días o Madison Square Garden de New York, para que todo o público interesado puidese ver o seu concerto. Rock, Blues, Folk... Guitarras, batería, gaita, laud, mandolina, balalaica, saxo, armónica... A súa música é tan orixinal que ás veces resulta difícil clasificala. Pero sempre resulta recoñecible pola flauta e o aspecto inconfundible de Ian Anderson, fundador, cantante e autor de todas as cancións do grupo desde hai máis de corenta anos.

Locomotive Breath, é unha canción do seu disco Aqualung, de 1971. En España estabamos daquela en plena ditadura franquista, e este tema foi censurado. Así que conseguir aquí o disco co tema enteiro, sen censuras, converteuse axiña nalgo moi cotizado. Como a liberdade de escoitalo agora...




Pero imos ver, Miguel... xa abonda de enredos! 
Que raio terá que ver a música esta coa Revolución Agraria, ou coa propia Historia? 

Pois ten, amigos. Porque Jethro Tull era, nin máis nin menos que o nome do agrónomo inglés que inventou a primeira máquina agrícola da Historia da Humanidade. Era 1701: Antigo Réxime e nin sombra de máquinas no campo. E o tal Jethro Tull, obsesionado por lograr sementar enormes extensións co menor número posible de homes, vai e asombra a toda a parroquia ideando unha Sementadora Mecánica

Mentres os demais empurraban traballosamente o arado antes de tirar as sementes ao chou sobre a terra ou de plantalas a man aquí e alá, a flamante sementadora de Jethro, tirada por animais, ía introducindo ela soa as sementes na terra, deixándoas á profundidade exacta e formando filas perfectas. Aí é nada. O traballo era así infinitamente máis rápido, cómodo e eficiente, xa que aproveitábase máis a leira, e ademais os grans, ben separados, medraban e maduraban mellor. 

Pero en fin, xa sabedes... Ninguén é profeta na súa terra. Os agricultores e os propietarios, máis amigos da tradición cá dos inventos, asustáronse tanto que negáronse a utilizala. Onde Jethro vía progreso, eles só vían medo ao cambioPor iso, Jethro Tull, que era un crac e un adiantado ao seu tempo, morreu sen saber dúas cousas:

Que a súa sementadora mecánica convertiríase 
nun dos maiores impulsos da revolución agraria.

E que tres séculos máis tarde,
unha banda de rock pasearía o seu nome por todo o mundo,
facéndoo grande, mítico e imborrable para sempre.

Agora tamén para vós, espero.
Ai, se todas as máquinas sonasen a rock!

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...