Non sabedes que marabillosas horas de evasión, intriga, aventura, historia e amigos me deparou este libro. Dicía Pessoa que a beleza non está en conservar o pasado, senón en coller os seus fíos e tecer con eles un lenzo que o pasado nunca sería quen de tecer. Aquí o tedes: un lenzo único; unha historia fermosa...
 |
| Mar, moedas de ouro, edificios singulares, illas, buracos, nazis... Todo se mestura aí dentro. |
"Corre, todo era máis sinxelo."
Así empeza a trepidante novela de Pedro Feijoo. Correndo. Ou convidándovos a facelo. Unha vez lida esa primeira liña, xa é imposible deixar de correr ata a última páxina. Se vos atrevedes, non o faredes sós... Tirará por vós Simón Varela, un arquitecto de pouco nome, pero tenro, irónico, con retranca (riredes un cacho), entrañable. Como tirará por el, á súa vez, Mariña Dafonte, unha muller fermosa e valente, contrariada polos acontecementos, pero tan magnética coma un deses tesouros antigos e dourados que o mar esconde nas súas profundidades. Outros personaxes iranse cruzando polo voso camiño. Algúns para guiarvos por el, coma o rocambolesco Yago Ray; outros para rebentalo, utilizarvos ou directamente quitarvos de en medio, como... ben, xa veredes vós quen, cando vaian aparecendo... Só un aviso: aquí, ata o final, nunca se sabe moi ben quen é quen, nin cara onde se vai. Ou como diría alguén honesto e sabio: "ás veces as viaxes máis sinxelas, son as máis traizoeiras".
Se aceptades, sabede que correredes unha carreira das que te deixan exhausto. Ás veces por terra, outras por mar, de cando en vez tamén, sobre unha pota con rodas... Correredes intrépidos e sorrintes durante cinco actos para poder pechar un círculo fermosamente trazado arredor dunha arrebatadora cidade de Vigo (esa idea á espera de que alguén se namorase dela, como dixo o autor), a súa ría e algunha das illas máis próximas. Todo (e aquí é onde me relambo de gusto) entre 1702 e hoxe. Ou ao revés, entre hoxe e 1702. Porque é deste tempo de onde irá saíndo a corda que vos guíe: o formidable tesouro dos galeóns afundidos en Rande, unha migalla de guerra civil, a inquietante presenza dos nazis en Galicia, e mesmo algunha nota de narcotráfico, con lanchas de moitos cabalos ruxindo de fondo nun mar de bateas. O noso.
"Os fillos do mar" son todo isto. Ritmo rápido, directo, suspense, acción, intriga, historia, aventura, humor... e un arrecendo inconfundible e fermosísimo á Galicia atlántica. Aínda queda verán. Quizais sexa bo momento para enrolarse, para facer amigos, para vivir unha aventura única. Aprenderedes cousas e non vos defraudará. É máis: chegaredes ás últimas páxinas, e sentiredes mágoa de estar rematando e ter que despedirvos... Pero tranquilos. Para ese entón, asegúrovos que Simón, Mariña e o seu segredo, xa formarán parte inseparable de vós... (Clic AQUÍ para que vos fale Pedro Feijoo).
Poucas veces unha novela é capaz de atrapar ao lector durante toda a súa travesía. Dende o comenzo xa te sintes agusto con Simón e con Mariña; da súa man fas un percorrido pola historia, pola ría, pola cidade, polos sentimentos... Ingredentes mesturados perfectamente que te levan nunha viaxe por este recuncho de Galicia e que nos desvela esta fermosa imaxe de Vigo da que non estamos acostumados.
ResponderEliminarGrazas a Sandra por compartir o seu entusiamo por esta novela e a Miguel por darme a opotunidade de ler esta historia.
Que grande!!!! non podería describir mellor todo o que un sinte o ler e embarcarse nesta pedazo de novela!! non me cansarei de felicitar a Pedro Feijoo e de recomendala a todo o mundo que lle guste desfrutar dun bo libro, dun libro dos que che queda tan bo sabor de boca que non o esqueces nunca e do que como dis ti Miguel, sintes mágoa de estar rematando e de ter que despedirte. Agardo ter pronto, de novo, estas sensacións có que está no forno, esa vindeira novela de Pedo Feijoo xa nos ten a espera desexosos de poder desfrutala tanto coma Os fillos do mar. Parabén Pedro e parabéns Miguel por esta entrada que me fizo sorrir e ter morriña das aventuras de Simón e Mariña. :-)
ResponderEliminarDe nada Asún! alégrome moito de que desfrutaras tanto coma min coa novela, sabía que o íais facer. :-)
ResponderEliminarBueno Miguel...tou desexando ler este libro do que tan ben falades todos, así que será o primeiro que faga en canto remate co que teño na mesiña, eso se podo esperar... porque xa tou intrigada.
ResponderEliminarPensei que, como persoas que somos, o noso propio tempo é o primeiro que lles podemos ofrecer aos demais. Por iso, sempre me pareceu un acto de xenerosidade enorme o feito de que unha persoa se decida a adicarlle parte dese seu tempo a outra. Se, por riba, ambas partes gozan con ese intercambio de tempo que se converte en emocións, en ilusións, en desexos..., en vida en definitiva, entón a cousa adquire dimensións afortunadas. Pero cando ademais, unha das partes considera que a experiencia foi tan valiosa como para compartila co resto da xente, entón o asunto xa non ten prezo.
ResponderEliminarNon vos imaxinades canto significa para min o feito de que a historia de Mariña e mais Simón provocase en vós o desexo de compartir a vosa experiencia cos demais. A Asun, a Sandra, a Marisa, a Miguel..., moitas grazas polos vosos azos. E aos que esteades aínda por chegar, os meus mellores desexos. Para todos, a miña máis agarimosa aperta!
GRAZAS Pedro!!! de corazón, non te podes imaxinar a ilusión que nos fizeron as túas palabras, o tempo compartido coma dis cheo de emocións, desexos, ilusións ,...
ResponderEliminarParabéns novamente, pero non só xa pola novela senón por ser como es, por todo o agarimo e atención connosco. MIL GRAZAS!! unha aperta agarimosa tamén para ti e tamén os nosos mellores desexos agora e sempre!
Non sabedes canto me alegra ver que o entusiasmo por esta novela é compartido e tan unánime. Penso que gran parte da maxia dos libros, a música, a arte, a cultura, reside precisamente en vivir e compartir as emocións que espertan nas persoas. E aquí, outra cousa non, pero as emocións están aseguradas.
ResponderEliminarMoitísimas grazas Pedro. Para un lector entusiasmado, é moi fermoso ter a posibilidade de devolverlle ao autor un pouco de toda a felicidade que a súa historia foi quen de inocularlle no ánimo. Eu tívena (tanto me sentín un "fillo do mar" ao rematar a novela). Pero se enriba o autor se suma, sinxelo e xeneroso, a ese intercambio de mensaxes nunha botella con quen leu e gozou a súa historia, a beleza do asunto pasa a ser épica. Medra unha historia valiosa e especial en torno a unha lectura que xa de por si o fora... grazas por facelo posible.
Polo demais, compartir "moedas" cos alumnos ou cos amigos (moitas veces alumnos que o foron) que vos pasades por aquí, é unha resposta a unha obriga que sinto como profesor e que intento en Caronte facer o máis atractiva posible... Pero sobre todo é un verdadeiro pracer. Porque estou compartindo algo especial, e porque sei que ao outro lado deste fío, silenciosos, apenas iluminados pola luz branca da pantalla, estaredes vós. Recollendo, aportando e dando máis valor a "moedas" coma esta...
Estaba botando un vistazo polo blog cando din con isto. Lin o libro fai xa un tempo e converteuse en un dos meus favoritos, xa que non podía parar de leelo. Aprendín un pouco sobre a batalla de Rande, que tan pouco coñecía, e acordeime moito deste libro cando falaches de este suceso en clase, do Santo Maracaibo, dos nazis, dos reales de a oito... nunca pensei que tamen leras esta increible historia!!
ResponderEliminarElena, eu tamén caín nas redes de Simón e Mariña. Como podes imaxinar, a trama urdida por Pedro Feijoo parecía feita para irme ao pescozo: galeóns, tesouros, nazis, buracos do inferno, o escenario de Vigo... todos os fíos tecidos polo autor acabaron por enredarme ben enredado. E... ai, que ben se cae, cando a trampa está tan ben posta! Non dubides en ir a polo seguinte:
Eliminarhttp://moedasparacaronte.blogspot.pt/2014/02/a-memoria-da-choiva.html