Ilustración de Gustave Doré, para "La Divina Comedia" de Dante |
Caronte se inclinó hacia delante y remó. Todas las cosas eran una con su cansancio.
Para él no era una cosa de años o de siglos, sino de ilimitados flujos de tiempo, y una antigua pesadez y un dolor en los brazos que se habían convertido en parte de un esquema creado por los dioses y en un pedazo de Eternidad.
Si los dioses le hubieran mandado siquiera un viento contrario esto habría dividido todo el tiempo en su memoria en dos fragmentos iguales.
Tan grises resultaban siempre las cosas donde él estaba que si alguna luminosidad se demoraba entre los muertos, en el rostro de alguna reina como Cleopatra, sus ojos no podrían percibirla.
Era extraño que actualmente los muertos estuvieran llegando en tales cantidades. Llegaban de a miles cuando acostumbraban a llegar de a cincuenta. No era la obligación ni el deseo de Caronte considerar el porqué de estas cosas en su alma gris. Caronte se inclinaba hacia adelante y remaba.
Entonces nadie vino por un tiempo. No era usual que los dioses no mandaran a nadie desde la Tierra por aquel espacio de tiempo. Mas los Dioses saben.
Entonces un hombre llegó solo. Y una pequeña sombra se sentó estremeciéndose en una playa solitaria y el gran bote zarpó. Sólo un pasajero; los dioses saben. Y un Caronte grande y cansado remó y remó junto al pequeño, silencioso y tembloroso espíritu.
Y el sonido del río era como un poderoso suspiro lanzado por Aflicción, en el comienzo, entre sus hermanas, y que no pudo morir como los ecos del dolor humano que se apagan en las colinas terrestres, sino que era tan antiguo como el tiempo y el dolor en los brazos de Caronte.
Entonces, desde el gris y tranquilo río, el bote se materializó en la costa de Dis y la pequeña sombra, aún estremeciéndose, puso pie en tierra, y Caronte volteó el bote para dirigirse fatigosamente al mundo. Entonces la pequeña sombra habló, había sido un hombre.
"Soy el último", dijo.
Nunca nadie antes había hecho sonreír a Caronte, nunca nadie antes lo había hecho llorar.
Caronte, Lord Dunsany (1915)
Conmovedor... Por certo, eu teño unha pregunta: A que se debe que o teu blog se chame "Moedas para Caronte"?
ResponderEliminarSi, eu tamen teño esa duda.Como se che ocurreu?
ResponderEliminarPois intento explicalo na columna lateral, baixo o título "Moedas para quen?", pero nunca está de máis recordalo, e a verdade é que agora vén moito ao xeito.
ResponderEliminarOs gregos crían que cando alguén morría non podería pasar ao Hades ou mundo dos mortos, se non levaba con el unha moeda para pagar ao único que podía levalos ata alí: Caronte. É por iso que tiñan o costume de poñer unha moeda na lingua (ou sobre os ollos, como se ve na película "Troya") aos defuntos: para pagar ao barqueiro. Se un morto non tiña moeda, quedaba condenado a vagar pola beira durante cen anos, ata que Caronte accedera a portalo sen cobrar. Un sufrimento.
Todos nos atoparemos algún día con Caronte. Así que vivir tamén debera ser traballarse esa moeda para o inevitable momento. As "moedas" son o que nos fai mellores: as cousas que aprendemos, o que vivimos, o que nos axuda a tomar conciencia de como é a vida: os libros, as historias, as viaxes, as emocións, as películas, as noticias...
Na clase non sempre hai tempo para compartir estas cousas e reflexionar xuntos sobre elas, e por iso existe este blog. Cada entrada nace querendo ser unha moeda, algo útil para a vida: para entendela, ou simplemente para levala mellor. Pero case sempre as entradas só son entradas, e sodes vós, coa vosa óptica e o voso modo de interpretalas, os que as convertedes nalgo válido para a vida. Nunha Moeda para Caronte.
Eu coñecía a historia de Caronte, pero non lograba entender porque se chamaba así o blog. Agora, sí.
ResponderEliminarE unha boa forma de aprender novas cousas.
Cómo nos gustaban as moedas de chocolate de pequenos!! lembrades?! Hainas pequenas e hainas grandes, ó velas poñiánsenos os ollos coma pratos! Estas son as moedas que ti Miguel nos repartes, moedas que nos endulzan a vida, que nos ensinan, que nos aportan tanto, que nos fan pensar,...dentro delas ti es a grande Miguel porque sen ti non sería posible este tesouro que é Moedas para Caronte!
ResponderEliminarTeño unha grande debilidade polo personaxe de Caronte. Ese vello silencioso e rosmón, condenado para sempre a remar portando almas, paréceme tan triste como fermoso, e tamén unha acertada metáfora da morte. As inesquecibles veces que estiven no Museo do Prado, sempre quedei marabillado ante o cadro "Caronte cruzando a lagoa Estixia". Aparece na primeira entrada do blog, que se titula "Perderse, para atoparse" (para vela, podedes poñer este título no buscador do blog).
ResponderEliminarO antigo costume de poñer unha moeda baixo a lingua ou sobre os ollos é para min dunha beleza e unha tenrura máximas: "alá onde vaias, chegarás, porque eu poño esta moeda en ti para que poidas chegar".
A outra clave, foi unha pasaxe dunha novela de Pérez-Reverte. Nela, o atormentado protagonista métese a diario no mar para nadar ata unha boia algo afastada e volver á praia. Ata que unha mañá, nadando, pregúntase que haberá máis alá das 300 brazadas que o separan da boia; baixo a lingua, sente o sabor a cobre dunha moeda...
Por último, creo que hoxe cometemos un erro que non cometían os nosos antepasados hai poucos anos: ocultamos a morte, coma se non fose parte da vida. E é un erro, porque a morte está aí, á volta da esquina, e é bo saber que está e que nos pode tocar, para vivir mellor e máis conscentes a nosa vida. Hai un artigo do mesmo autor que fala sobre isto, e que me inspirou á hora de buscar o nome para o blog. É un texto didáctico e coa súa graza, así que déixovos a ligazón: http://arturoperez-reverte.blogspot.com.es/2009/07/sin-moneda-para-caronte.html
Aquí, as moedas grandes sempre as poñedes vós. Pero aínda así... Grazas Sandra! Quedas convidada a unha moeda das grandes. E Samantha e Silvia a outra, como está mandado.