En 1986 Maradona vingouse para toda a eternidade. Eran cuartos de final do mundial de fútbol, e o rival escocía que metía medo: Inglaterra. Partido de alta tensión. E é que só catro anos antes Arxentina e Reino Unido enfrontáranse nunha guerra polo control das Illas Malvinas; ese arquipélago situado no Atlántico fronte a costas arxentinas, pero baixo dominio británico desde o século XIX, cando o imperio español en América se foi a tomar por saco.
Viámolo na clase a semana pasada: cómo os arxentinos, nin cortos nin perezosos, atacaron e invadiron ao bestia as illas; e como Reino Unido respondeu enviando ao lugar o máis granado da súa flota naval, para restablecer as cousas á situación anterior: Malvinas británicas (Falklands, as chaman eles; nin o nome lles deixaron) e aquí non pasou nada. Pero nestas que, catro anos despois, xógase o Mundial de Fútbol en México, e a sorte quere que ambos países se enfronten de novo, desta vez cun balón de por medio e no deporte que precisamente inventaron os ingleses: o fútbol. E entón, apareceu un deus con pelos (El Diez, Pelusa, El Pibe, Barrilete Cósmico, Diegol... Maradona) para marcar dous golazos e mandar aos ingleses a paseo e de volta á súa casa. E qué dous goles: o 1º coa man! (clic AQUÍ); e o 2º, facendo o que aínda hoxe moitos consideran o mellor gol da historia:
Ao que retransmitía en Arxentina case lle dá algo. Pero non era para menos. Era unha vinganza en toda regla: as Malvinas serían inglesas; pero Arxentina íase dar o gustazo de botar fóra a Inglaterra. E despois, enriba, o de gañar aquel mundial. Por certo, o mellor gol da historia... con permiso do de Messi, que é cuspidiño: a proba AQUÍ.
E como aínda hoxe (32 anos despois) seguen ás voltas con iso, tirando de prensa e de historia, fomos entendendo que tanta tensión e chulería por ambos bandos oculta en realidade un interese económico moi especial: as enormes reservas de petróleo que alí quedan intactas e por explotar. O de sempre, e polo de sempre. Pero neste caso, co fútbol servindo como terapia de choque. Que, ao fin e ao cabo, é unha das funcións sociais deste deporte. Non?
Comentarios
Publicar un comentario
Grazas por comentar!