Saltar ao contido principal

Na procura da felicidade

Foi unha semana rara: avaliacións, exames xa feitos, folga, fin de trimestre e, nun dos cursos, a metade da clase de viaxe en París; por certo, co importante encargo de enviar unhas postais... que aínda non chegaron! Para sobrelevar tanta rareza, optamos por unha peli: "Na procura da felicidade".

Felicidade é conquistar un obxectivo e saber todo o que traballaches por chegar ata el. Podería poñer mil exemplos, mil libros, mil películas que falan disto. Pero vimos unha, e hoxe comparto con todos vós a escena que máis me gusta:

Comentarios

  1. Recordo ir ver esta película ao cine. Chorei desde o minuto 20 ata o final. Non volvín vivir unha historia así no cine, con tanta intensidad, en moito tempo.

    Felicidade para min é saltar baixo a choiva. Sempre que me imaxino a min mesma FELIZ (con maiúscula), estou saltando sobre unha daquelas camas elásticas que había nas festas de Chapela e as que eu tanto subín. E salto baixo a choiva mentras sona Have you ever seen the rain, de Creedence.
    Sei que é unha tontería, pero é a miña imaxe da felicidade.

    ResponderEliminar
  2. Gústame esa imaxe de felicidade. Pequena e concentrada, desas que nunca se van da memoria, de tan sinxelas. E gústame tamén a música que pon ritmo aos incesantes saltos baixo a chuvia. Coa ría ao fondo, e os reflexos das luces abaneándose lentos sobre a superficie ondulante do mar.

    Non está nada mal!

    Grazas C., por compartilo e por poñer banda sonora a esta entrada:
    http://www.youtube.com/watch?v=TS9_ipu9GKw
    Creo que lle cae moi ben.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...