Lémbrome ben cando acompañaba á miña abuela ás súas sesións de quimioterapia. Recordo os tempos de espera na sala do hospital: o temor, a inquedanza, a ansiedade, a resignación, a busca doutras caras que comprendesen, e finalmente a determinación de coller ao becho polos cornos... Tamén lembro (vai todo no mesmo paquete) o que vén despois: o silencio, a dor, o corpo machacado, o pelo esvaído, e a enorme necesidade de mimo para compensar o trance... A vida non é xusta cando se ceba así cos avós. Pero, imaxinades o que é a quimioterapia para un neno? Pois seguide lendo... que agora vén o bo.
Todo empezou o día en que Mónica regala unha Play que xa non usa a un neno enfermo de cancro. Descubre así que este é capaz de sorrir durante horas, e sobrelevar a quimio cun optimismo e ilusión que acaba por contaxiar a todos. Ante o éxito, a ocorrencia convértese en idea, e a idea en proxecto, e así nace Juegaterapia. Ou o que é o mesmo: "la quimio jugando, se pasa volando".
Clic na imaxe para ver como funciona!
Ti doas unha consola ou videoxogo que xa non utilices, e eles entrégana nun hospital con área de oncoloxía infantil, para que o tempo de espera e a quimio pasen para os nenos da mellor maneira posible: rápido e sorrindo. Ademais, cada consola leva un adhesivo cos datos do doador, para que cando chegue ao neno este poida agradecelo cunha chamada, un sms, un debuxo...
Como vedes, hoxe tocou Moeda de chocolate. Desas que, custando moi pouco, son tesouro para moitos, porque axudan a facer a vida máis doce, dourada e luminosa... Doade moito.
Como vedes, hoxe tocou Moeda de chocolate. Desas que, custando moi pouco, son tesouro para moitos, porque axudan a facer a vida máis doce, dourada e luminosa... Doade moito.
Xenial esa primeira idea que tivo no seu día esa amiga, Mónica, doando a sua consola, xermen do que, vexo, é agora, o traballo dos creadores desa fantástica web.
ResponderEliminarE fermoso tamén, o sorriso da nena que recibe a XBOX ou esa cara de concentración do neno de gafiñas na sua Nintendo, ¡ ainda con cámaras diante e todo !...
Se todo iso o aderezas cunha versión mais que decente do "Over the Rainbow" que no seu día cantou Judy Garland no "Mago de Oz", polo menos en min, xa teñen un candidato para doar cando menos, os meus vellos xogos de Play 3.
Non e comparable a cara de ledicia ou, como xa dixen, o sorriso desa nena, cos porcallentos dez euros que che dan como moito nunha tenda "GAME" donde só con moita sorte podes sair de alí cun "grazas".
Un prazer seguir este blog, de verdade.
Saudos, Miguel.
Estou contigo, Jorge!
ResponderEliminarEn todo, pero gustoume especialmente a comparación que fas entre as distintas consecuencias da elección que tomemos para os nosos xogos vellos: a ledicia dun neno enfermo, ou os porcallentos dez euros dunha tenda para lucrarse.
Coma ti, eu tamén teño moi claro onde quero o beneficio... Xa estou preparando a miña doazón!
O pracer é meu. Pracer de compartir e de aprender con vós.
Estas son as noticias que te axudan a sobrevivir neste mar de malas noticias que nos asolagan a diario nos medios de comunicación.
ResponderEliminarNon hai nada máis inxusto que ver a un neno sufrir, e nada máis alegre que ver a un neno sorrir.
Son iniciativas coma esta as que nos fan crer que esta vida merece a pena.
Eu lembro moitas cousas, moitos momentos vividos coa miña avoa cando se operou,cando levou quimio e radio,cando puxo a súa peluca, pero sobre todo unha: as súas ganas de loitar, a súa valentía; dicíalle ás enfermeiras cando xa non eran capaces de collerlle a vía: "proba nesta que seguro que aquí es capaz". Buf, tantas cousas... Sempre a admirei e sempre a quererei. E vouche dicir: ela non xogaba á consola pero lembro como lle gustaba vernos xogar a nós e comentaba as xogadas ou botaba unha risada, e cando compartíamos os cascos do mp3 pra escoitar música ou lle leía en voz alta e lle encantaba a historia que nos contaba o libro,... Así pois
ResponderEliminarJuegaterapia é destas cousas que se agradecen só con saber que existen, con saber que aínda queda xente boa e que non todo son noticias malas. Pero síntome contenta e agradézoche motísimo que nos deras a posibilidade de coñecelos e eu esta fin de semana envío a miña infrautilizada Nintendo DS para que "axude" un pouquiño a algún neno ou nena que a precisa máis cá min... para que xogando, a quimio se lle pase voando...