Saltar ao contido principal

Chico y Rita

Esta noite entréganse os Óscar. E neles compite Chico y Ritaunha peli española que é un pedazo de obra de arte, e que loitará hoxe por gañar na sección de Mellor Película de Animación.


Chico é o pianista. Rita é a cantante. Pero xuntos son o talento, a sensualidade, a cor, a música, o amor, a vida... A súa historia é como a dunha desas cancións que narran un amor de idas e voltas que, por ridículos e imposibles azares da vida, nunca remata de atopar a oportunidade que merece. É a historia dun amor imantado, magnético. 

Os escenarios son coma eles: por un lado, a hipnótica La Habana de 1949, unha cidade de balcóns abertos e cores luminosas; polo outro o New York de inicios de 1950, noitarego e preñado de promesas. Pero máis aló dos trazos, do cómic, das cores, toda a película é unha explosión visual e acústica que retrata unha época de novos grafismos, moda, curvas, coches, arquitectura, neóns, carteis publicitarios, cabarets e clubs de jazz... Podedes comprobar fermosos detalles do como se fixo AQUÍ. O trailer, coma sempre, facendo clic no cartel.

Quizá vos atrape. 
Quizá vos vexades nela. 
Quizá coñezades un Chico ou unha Rita que vos faga ir e vir. 
Quizá un día fagades unha longa viaxe para dicirlle a alguén: Necesitaba volver a besarte

CHICO Y RITA, F. Trueba e J. Mariscal
Sorte esta noite, en Los Ángeles.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...