Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca! Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis . Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca! Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel. Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix
O San Paio tamén debería ter tabletas para evitar levar peso nas costas. As veces chego a casa e dóeme o dorso.
ResponderEliminarTamén é certo que son caras, pero poderíanse mercar para fomentar o traballo en grupo, é dicir, unha tableta por grupos en cada clase e o/a mestre decide as persoas que compoñan o grupo para mantelo todo o día durante todas as clases. Ao día seguinte o profesor/profesora da primeira hora escolle alumnos distintos.
Desta forma, ao finalizar o curso, todo o alumnado estaría preparado para traballar con calquera tipo de persoa.
Totalmente de acordo, Rebeca. Vénceseme o lombo, a min tamén, cada vez que vexo as vosas mochilas e é un atraso que sigamos sen ser quen de atallar ese problema; que é un problema maior, porque non é de organización, senón de saúde.
EliminarGústame moito a idea que propós: catro ou seis ipad para repartir en grupos de catro, por exemplo, rotando a responsabilidade de manexala. E gústame, non só porque resolva en parte o problema do caras que poidan resultar, senón tamén porque penso que tal vez sexa un erro entregarse por completo ás pantallas e novas tecnoloxías... Por suposto, debemos integralas na nosa vida (e na nosa forma de aprender; eu mesmo as emprego moito), pero iso é moi distinto de entregárllela por completo. Tomo nota!
Tamén me gusta moito a idea de ir cambiando os integrantes do grupo. Nas clases sempre hai amiguetes, pero o obxectivo, cando traballamos, non é lograr estar coas amigas ou amigos, senón aprender a capacidade de traballar con calquera, por moi diferente que sexa a nós. Aí está a riqueza e o valor dos centros públicos; e esa que apuntas é unha magnífica maneira de explotar ese valor.
Encantoume esta aportación, Rebeca. É un exemplo de canto temos que escoitar aos alumnos nos institutos. Aprender a escoitar non é só tarefa do alumnado. Moitísimas grazas! e espero que veñan máis (moedas!... e aportacións!).