É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú. E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...
O San Paio tamén debería ter tabletas para evitar levar peso nas costas. As veces chego a casa e dóeme o dorso.
ResponderEliminarTamén é certo que son caras, pero poderíanse mercar para fomentar o traballo en grupo, é dicir, unha tableta por grupos en cada clase e o/a mestre decide as persoas que compoñan o grupo para mantelo todo o día durante todas as clases. Ao día seguinte o profesor/profesora da primeira hora escolle alumnos distintos.
Desta forma, ao finalizar o curso, todo o alumnado estaría preparado para traballar con calquera tipo de persoa.
Totalmente de acordo, Rebeca. Vénceseme o lombo, a min tamén, cada vez que vexo as vosas mochilas e é un atraso que sigamos sen ser quen de atallar ese problema; que é un problema maior, porque non é de organización, senón de saúde.
EliminarGústame moito a idea que propós: catro ou seis ipad para repartir en grupos de catro, por exemplo, rotando a responsabilidade de manexala. E gústame, non só porque resolva en parte o problema do caras que poidan resultar, senón tamén porque penso que tal vez sexa un erro entregarse por completo ás pantallas e novas tecnoloxías... Por suposto, debemos integralas na nosa vida (e na nosa forma de aprender; eu mesmo as emprego moito), pero iso é moi distinto de entregárllela por completo. Tomo nota!
Tamén me gusta moito a idea de ir cambiando os integrantes do grupo. Nas clases sempre hai amiguetes, pero o obxectivo, cando traballamos, non é lograr estar coas amigas ou amigos, senón aprender a capacidade de traballar con calquera, por moi diferente que sexa a nós. Aí está a riqueza e o valor dos centros públicos; e esa que apuntas é unha magnífica maneira de explotar ese valor.
Encantoume esta aportación, Rebeca. É un exemplo de canto temos que escoitar aos alumnos nos institutos. Aprender a escoitar non é só tarefa do alumnado. Moitísimas grazas! e espero que veñan máis (moedas!... e aportacións!).