As poucas veces que puiden perderme no Museo do Prado, sempre me quedei chantado ante esta táboa:
Caronte cruzando la laguna Estigia (Joachim Patinir, 1520).
É certo que é unha reinterpretación cristiá, con inferno a un lado e paraíso a outro, e iso gústame menos que o mito grego sen contaminacións. Pero atráeme inmensamente a idea, e a escena: o silencio da morte, o calado barqueiro como portador de almas, as augas negras e descoñecidas e, ao final delas (quizá, se tes boa moeda) o xusto descanso tras unha vida librando guerras.
E isto é o verdadeiramente grande do Museo do Prado. Que cando te sentes perdido entre tanto cadro, sempre descubres un que che permite atoparte contigo mesmo. Así que, con permiso de Goya, sempre que vaiades, recomendareivos chegar a esta sala, onde ides a pasalas canutas (xa me contaredes) para decidir que cadro vos impresiona máis: "Caronte cruzando la laguna Estigia", "El jardín de las delicias" ou "El triunfo de la muerte". Tamén eu teño dúbidas, claro... Pero comprenderedes que non podía empezar esta viaxe sen honrar ao barqueiro.
Comentarios
Publicar un comentario
Grazas por comentar!