Saltar ao contido principal

Cando os vampiros son nenos

Desde que lin Drácula (un día adicarémoslle unha entrada propia a este tremendo librako), ando coma un vampiro tolo á procura dunha peli que estea á altura da novela de Bram Stoker, pero sen tópicos baratos, nin historias trilladas. Atopeina estes días, onde menos a esperaba: no cine sueco.
Ollo, non esperedes o de sempre: "Déjame entrar" é unha peli de vampiros diferente.
Se cadra, a mellor.


Por certo, esta sección chámase "Pelis DeD": 
DeD, son Denís e Duarte: músicos, cinéfilos, artistas, heavys, alumnos.
Para eles vai esta sección, que beberá moito dos seus consellos... e quen sabe se das súas pelis.

Comentarios

  1. Anónimo10/5/11

    Xa que hai que descansar entre tanto exame (sí,xa se van acabar!!!)permítome inaugurar esta entrada. Encántame a idea do blog, a formulación e os contidos. Aínda que debo dicir que boto algo de menos unha mención a ''La Ola''. De todas maneiras supoño que xa a terías pensada...:)
    Ah,e debido á miña marabillosa vista(o proxector da clase tampouco axuda moito...) e ao que captei auditivamente(como era iso?jej) pensei que o nome da sección era pelis ''DEZ!'' Non sei se había xa un xogo de palabras no medio e eu non me dera conta...de tódalas maneiras, eloxio o nome de DeD, hai que dicir que eu tamén me culturizo gracias á piratería de DeD...e en última instancia, ós seus coñecementos...distintos...especiais.
    PD: non lles ensines isto que aínda se van poñer melancólicos...
    PD2: Xenial blog!
    Alba (''R'')

    ResponderEliminar
  2. Encantado de que inaugures, Alba! Que sexan moitas máis.
    Grazas (tamén) á miña extraordinaria dicción, escoitache DEZ... Pero bueno, as "Pelis DeD" tamén son un pouco pelis sobresaíntes, así que o de "Dez", mira ti por onde, non lles caería mal... (Non lles ensines isto tampouco, que aínda se van poñer melosos).
    Por suposto, tómoche a palabra no da "Ola". Unha peli que, cando a vimos por primeira vez, máis que ola foi un tsunami!
    Ah, e grazas polo cumprido.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...